Прывітанне

Лішак гора смяецца

Лішак гора смяецца.
Збытак радасці плача.
Так устроена сэрца –
Немагчыма іначай.

Але ёсць і другое,
Што здзіўляе нямала:
Калі радуе тое,
Што раней засмучала.

А ў самотным настроі
Чутна шчасцейка рэха:
Калі слёзы – ракою –
З-за мінулай уцехі.

23.01.2012

Мужык п'яны, усеўшыся ў трамваі...

Мужык п'яны, усеўшыся ў трамваі,
Гарэлку, шклянку знекуль дастае,
Рукой дрыготкай вадкасць налівае,
Глядзіць зачаравана на яе.

Адну, другую дзівіцца хвіліну.
Сядзіць, чакае нечага свайго.
Народ, які не ведае прычыны,
Насмешліва ўсміхаецца з яго.

А тут ужо й кандуктар рушыць танкам:
”Плаціце за праезд!” – білеты рве.
П'янчужка падымае спрытна шклянку:
“О! Тост! Ну, за праезд!” – і прагна п'е.

16.04.2012

Што ў чалавека ад макакі?

Што ў чалавека ад макакі?
А што ад жабы ці змяі?
Што ад лісы, ці ад сабакі,
Ці ад каня, ці ад свінні?

Што ад слана ці кракадзіла?
А што ад тыгра або льва?
Чым нас агульным надзяліла
Прырода – матухна-зямля?

Аблічча? Звычкі? Цела? Розум?
Альбо паводзіны ці рух?
Ці падабенства нейкай позы?
А мо жывёльны грубы дух?

Нахабства, слізкасць або сквапнасць?
Драпежнасць, хітрасць, прастата?
Дзікунства, жорсткасць альбо храбрасць?
Ці слепата, як у крата?

Гавораць, людзі – не жывёлы,
Бо маюць розум, інтэлект.
Але наш вопыт невясёлы:
Хаця імя нам -- чалавек,

Бы дзікуны, здымаем скальпы
Адзін з другога – бавім час.
Навука кажа, мы – ад малпы.
А што ж тады ад Бога ў нас?

Сакавіцка-эратычнае.

Вясна! Эротыка і порна!
Равуць каты.
Дзяруць вароны крыкам горла
Да хрыпаты.
Распусна ляпаюць “ляпніну”
На капялюш
І з палкай страсцю ў ручаінах
Прымаюць душ.

Зямлю пакуль што маразякай
Пячэ ўначы,
Ды цноту зімнюю ніяк ёй
Не зберагчы.
Праменні сонейка юрліва
Ўзбуджаюць кроў,
Цалуюць глебу пад гуллівы
Напеў вятроў.

І што рабіць з такім жаданнем?
Жыццё – імпэт!
Вясна хвалюе заляцаннем
Ажыўшы свет.
І ён каханнем ажно пыша –
Бо ачмурэў
Ад сексуальнасці пупышак
На целах дрэў.

І ў ледзяшоў тлум сакавіцкі –
Любоўны жар.
Іх сонца ціскае за цыцкі,
Нібы даяр.
Душа іх млее і сцякае
З празрыстых вуд.
Вясна ідзе! Яна – такая:
Сапраўдны цуд!

8.03.2012

Якая сёння прыгажосць!

Якая сёння прыгажосць –
вачам і сэрцу – асалода!
Напэўна, гэта рай і ёсць –
раскоша, Божая лагода.

Вакол іскрыцца, ззяе снег
трымценнем зорных аплікацый.
Здаецца, так бы цэлы век
стаяць і ціха любавацца:

маліцца ўзнёсла на абшар,
чмурэць ад срэбраных карункаў,
пад вяззю шатаў, нібы ў дар,
прымаць марозу пацалункі,

глядзець, як сонца лашчыць лёд
абжыўшых дахі сталакцітаў,
і прагна піць паветра мёд,
зіміцай-матухнай наліты.

Сумленне – нязручная рэч...

Сумленне – нязручная рэч
І сёння, дарэчы, не ў модзе.
Ды як ні адкідваю прэч,
Яно ад мяне не сыходзіць.

Хаваецца ў сэрцы знарок
І стан мой, бы ўрач, кантралюе.
І ледзьве маленечкі крок
Па выбары ўласным раблю я,

Як гэтая нэндза-нуда
Хвалюецца, каб я не ўпала,
І енчыць: “Такая хада
Ураз давядзе да навалы!”

А ўгледзіць бацылу граха –
І войкае: "Вось ты якая!"
І здзіўлена, нібы жука,
Праз лупу мяне вывучае.

А потым бярэ ў абарот:
Ад вока нядбалага ўпотай
Пілуе і паліць нутро,
Гняце і з'ядае грызотай.

Падслухвае думкі мае,
Пачуцці і надумы судзіць,
Парады й наказы дае –
І зноў выпраўляе “у людзі”.

Сама ж у мяне за спіной,
Як пільны наглядчык, маячыць,
І сочыць, і сочыць за мной,
І ціха смяецца, і плача…

2.07.2012

Пераклад. Б. Пастарнак "О, знаў бы я..."

О, знаў бы я, што так бывае,
калі задумваў свой дэбют:
радочкі з кроўю забіваюць –
вось хлынуць горлам – і заб’юць.

Я б ад такіх вар’яцкіх жартаў
тады адмовіўся зусім,
хаця пачын здаваўся вартым
і быў спярша цікавы ўсім.

Аднак жа старасць – Рым, каторы
дасюль – загадкавая рэч –
не йгры чакае ад акцёра,
а зніштажэння насамрэч.

Калі пачуцці – у суфлёрах,
на сцэне кожны – раб страсцей.
Мастацтва гіне, як ад мору,
А лёс наступствамі цвіце.

5.07.2013

Б.Пастернак “О, знал бы я…”

О, знал бы я, что так бывает,
Когда пускался на дебют,
Что строчки с кровью - убивают,
Нахлынут горлом и убьют!

От шуток с этой подоплёкой
Я б отказался наотрез.
Начало было так далёко,
Так робок первый интерес.

Но старость - это Рим, который
Взамен турусов и колёс
Не читки требует с актёра,
А полной гибели всерьёз.

Когда строку диктует чувство,
Оно на сцену шлет раба,
И тут кончается искусство,
И дышат почва и судьба.

1932

Хто такі “дзікА-абраз?

"Хто такі “дзікА-абраз"? –
У мяне пытае Стас, –
Ён маленькі ці вялікі?
І ці праўда, што ён дзікі?"

Каб не енчыла дзіцё,
Спазнаю спярша пра ўсё,
А пасля яму чытаю,
Нават вершыкі складаю:

"Кожны з “дзіка-абразОў” –
Член сямейства грызуноў –
Хоць на вожыка падобны,
Але ўсё-ткі від асобны.

Даўжыні з хваста па нос –
Дэцыметраў з восем ёсць,
А вось важыць цяжкі самы
Пад трынаццаць кілаграмаў.

Але ж вораг не кране –
Ёсць іголкі на спіне.
А наогул у жывёлы
Трыццаць тысячаў іголак.

У іголцы наўздагад
Грамаў дзвесце пяцьдзясят.
Іх прыкмеціць вельмі проста –
Цёмна-белыя палоскі,

Толькі гора: з-за людзей
Дікабразы у бядзе.
З-за іголак іх знішчаюць
І з таго прыбытак маюць.

А ў дадатак дзікабраз
Мае зубы – проста клас!
Вось такія б – у музей:
Нават дрот перагрызе!

І з ядой няма бяды:
Есць карэнні і плады,
Любіць бульбачку з гарода
І другія карняплоды.

Ужывае і кару,
І галінкі – у пару.
За зіму ён, як захоча,
Сотню дрэваў ператочыць.

Есць звычайна па начах,
А як дзень – лунае ў снах.
Самка ж – “дзіка-абразІха”
Абразят палічыць ціха:

Раз, два, тры, чатыры, пяць –
Дый укладвае іх спаць,
А пасля глядзіць, каб елі –
Каб іголачкі цвярдзелі.

Я такое чуў не раз,
Што страляе дзікабраз:
Калі ворага пужае,
Ён хвастом сваім матляе,

Вось іголкі і ляцяць,
Быццам стрэлы – не суняць.
Ды не скончацца ніколі –
Нарастуць яшчэ паболей."

Скуголь ці не скуголь...

Дальбог, скуголь ці не скуголь,
усё выношваецца ў муках
і нараджаецца праз боль.

Таму пакут жыццёвых соль
і даражэй за шчасце-цукар.

21.03.2013

Павіншую па фэн-шую...

Дарагія грамадзяне!
Спадары! Паны і пані!
Можна, я вас па фэн-шую
З Новым годам павіншую?

Намалюю вам багата –
Замкі – казка, а не хаты:
Вежы, лесвіцы, балконы,
Дзверы з дубу, дах чырвоны.

А над комінам – дымочак
Забаўлянкаю для вочак –
Уздымаецца ад печкі
І звіваецца ў калечкі.

На двары ж – снягоў пярыны,
Лаўкі ватныя ля тыну,
Снегавік з маркоўным носам
Пад ялінай-хмарачосам.

І на коўзанцы ля ганку,
Хто на лыжах, хто на санках, –
Целы: твары, ногі, рукі –
Ваша шчасце – дзеці, ўнукі.

А ў жытле – аладка сонца,
Што ўсміхаецца ў аконцы,
І набытага куфэрак,
І прысмакі на вячэру.

І галоўнае – каханне,
Што ніколі не падмане,
А з пяшчотай – вочы ў вочы –
Каратае дні і ночы.

28.12.2012

Санет

Дазволь – я споўню даўняе жаданне:
Ў табе, нібыта ў моры, патану
І неба – у вачах адлюстраванне –
Сваімі пацалункамі крану.

Дазволь – шапну табе такія словы,
Каб ты пачула спевы салаўя
І ўзімку пышнай квеценню вясновай,
Бы вішня, расцвіла б краса твая.

Дазволь – і я нястрыманай любоўю
Цябе ад шэрых будняў затулю,
Твае далоні сонейкам напоўню,
Тваю душу пяшчотай абаўю.

Дазволь… Хаця б да ног тваіх прыпасці…
І гэта нават будзе мне за шчасце…

20.02.2011