Прывітанне

Сэнс творчасці…

Сэнс творчасці… Чаканне, што адзначаць?
Хмель поспеху ды славы карагоды?
Ці стан, калі спявае хтось ці плача,
Спаўна спазнаўшы боль і асалоду?

Сэнс творчасці… Прызнанне і пашана?
І мёд, сабраны з кветак “лёгкай” працы?
А мо ствараць сусвет самааддана
І шчодра светлым духам пралівацца?

Сэнс творчасці.. Прываблівы наркотык?
Дурман? Сляпая смага захаплення?
Ці прага, і натхнення ціхі дотык,
І шчасця непаўторныя імгненні?

Сэнс творчасці… Няўробленае штосьці,
Чым аўтар неаблашчаны хварэе?
Ці сэрца, што гаіцца прыгажосцю –
І маецца, і плавіцца, і млее?

Сэнс творчасці… Штампоўка шырспажыву?
Крыўлянне папулярнага паяца?
Ці простае, ды велічнае дзіва –
У творах назаўсёды заставацца?

10.05.2010

Жыццё – імгненне…

Жыццё – імгненне: ўдых і выдых.
Ці мы пабачымся ізноў?
Ці зможам збавіцца ад крыўды
Дзеля пяшчоты паміж слоў?

І ці адчуем хваляванне
І перад згубай новай страх,
Калі схаванае каханне
Блісне маланкай у вачах?

Ці станем зноў душой адзінай,
Каб зноўку верыць, і любіць,
І ўсе астатнія гадзіны
У шчасці-радасці пражыць?

Жыццё – імгненне, подых лёсу.
Як на зямлі паспець за ім?
І як пасля пайсці ў нябёсы
Без шкадавання аб зямным?

2009

Магутны Божа! Барані маіх бацькоў!

Магутны Божа! Барані маіх бацькоў!
І ад хвароб, і ад нядолі беражы!
Вазьмі ў мяне маю пяшчоту і любоў –
І маім любым, дарагім дапамажы!

Ты захавай іх – кожны дзень і кожны крок,
Сваім дыханнем ратавальным абдымі!
Бацькі – святое… Блаславі іх шчодра, Бог,
Каб і далей мы заставаліся дзяцьмі!

Не абыйдзі іх поўнай чашай да пары,
Пакуль што самі не нацешацца быццём!
Не абнясі іх ціхім шчасцем – падары
Любоў, здароўе і напоўненасць жыццём!

Хай не старэюць, будуць моцнымі заўжды
І маладымі – тымі ж целам і душой!
Не дапусці да іх ні слёз, ані бяды!
Не замуці ніякім смуткам іх спакой!

Прымі ж удзячнасць, што узносіцца ў мальбе
За ўсё цудоўнае, што робіцца для іх:
Вялікі Божа! Шчыра дзякую Табе –
За маці й бацьку – за святло вачэй маіх!

13.05.2010

Байка пра жабак.

Зваліліся дзве жабкі ўнутр шклянкі
З густой, налітай толькі што смятанкай.

Мо гэтак паслізнуліся на глебе,
Ці нешта ім прымроілася ў небе,

Але згубілі раптам раўнавагу
І разам у смятанкавую багну

Зляцелі, бы падстрэленыя птахі,
І ластамі зашлэпалі ад жаху.

Абедзве павылуплівалі вочкі:
“Ратуйце! Тут няма ні астравочка!

Не выскачыць! Не выбрацца ніколі,
Каб вонку атрымаць былую волю!”

Адна рашыла не супраціўляцца
І лёсу свайму горкаму аддацца:

Злажыла на грудзях пакорна лапкі –
І больш ніхто не бачыў тую жабку.

Другая ж захацела пазмагацца,
Са смерцю відавочнай паспрачацца:

Загойсала, забілася ў смятане
З надзеяй: а мо гэтак лёс падмане.

Яшчэ й усмешка сонейка не згасла,
Як жабка атрымала востраў масла.

Але прыдбала новую гароту:
Хтось вынуў патанулую істоту,

Дастаў другую – тую, што не ўвязла,
Прадаў на рынку свежанькае масла,

І кінуў пераможцу-жабку … ў шклянку
З густой, налітай толькі што смятанкай.

14.11.2011

Сцішэлі водгукі вайны…

Сцішэлі водгукі вайны.
Зжаўцелі фота – у альбомах.
А маці тыя ж бачыць сны –
Як сын вяртаецца дадому.

Вось там, далёка, між палёў…
Хто гэта там сцяжынкай крочыць?
Сыночак! Родненькі! Дамоў!
Нарэшце, ён! Не маняць вочы!

Хаця ў іх ява – туманом ,
Яны ўглядаюцца ў прастору…
А як чакала! Дзень за днём!
А колькі слёз праліла – мора!

Усё глядзела ўскрай сяла,
Не зачыняла нават дзверы.
Чаканнем толькі і жыла,
Ды успамінамі, ды верай.

Любоў да сына праз гады,
Нібы паходню, ціха несла.
Яно – у сэрцы назаўжды,
І там яму не будзе цесна.

Няўжо пачуў малітвы Бог,
Пашкадаваў: ”Матуля, годзе!”?
Няўжо жывы яе сынок,
Нібыта ў цемру не сыходзіў?!

Душа ірвецца ўжо ляцець
І ледзь трымаецца за цела.
Хутчэй да сыначкі – сустрэць!
Ды ногі квёлыя здранцвелі…

Яна крычыць: “Сыночак мой!”
Хусцінку сцягвае на плечы.
Змятае сон. А перад ёй –
Ізноў… тужлівая пустэча…

О, вясна!

О, вясна! О, вясна-чараўніца!
Ты прыйшла! Ты з'явілася зноў –
Прыгажуня ў квяцістай спадніцы,
Вышываны падол – з дзьмухаўцоў!

Ты зляцела аднекуль на дрэвы,
Узбудзіла пупышачкі ў рост,
Падхапіла птушыныя спевы,
Захмялеўшы ад соку бяроз.

Ты аблашчыла сонейкам дахі
І зямлю – і палі, і лясы.
Ты распырскала дзіўныя пахі
І – брыльянтамі – кроплі расы.

На траву, на душу, на далоні,
На абшары дуброў і гаёў
Ты рассыпала гукі сімфоній
І дуэты шальных салаўёў.

Хараством забуяла, заззяла,
Заквітнела, пчалой загуло,
А тябе і таго стала мала –
Ўжо бяліла ў справу пайшло.

Ты праліла бальзам прыгажосці
На квіценне бялюткіх садоў,
Раскідала няўлоўнае штосьці
Ціхім шчасцем на плямы лугоў.

Пацягнула за ветрам кудысьці –
Па дарогах сваіх вандраваць,
І, схаваўшыся ў ліпкае лісце,
Стала дожджыкам свет паліваць.

Гаспадарачы гэткім парадкам,
Не патрапіла толькі адным:
Накідала на чыстыя градкі
Пустазеллем густым дываны.

21.05.2010

"Старэчая любоў"

“Старэчая любоў”… Нашто такія словы?!
Пакуль кахаеш ты, гадзін не лічыць лёс!
Калі дзеля любві на подзвігі гатовы,
Хай не гняце цябе сапраўдны твой узрост!

“Старэчая любоў?”… Мо спелае каханне?
Не варта ўспамінаць, якім ты быў раней!
Няхай ужо цішэй пачуццяў шугаванне,
Але святло любві жаданей і мілей!

“Старэчая любоў” – не толькі пацалункі,
Але і тое, што так дапаўняе іх:
Усмешак цеплыня, паднесеныя сумкі
Ды шчэ "паходы" ў парк увечар удваіх.

“Старэчая любоў”… Сімфонія абдымкаў…
З пяшчотай у вачах, слязінкай на шчацэ…
Ці ведае юнак з даўнішніх фотаздымкаў,
Што шчасце – калі ёсць рука ў тваёй руцэ.

“Старэчая любоў" – не горшая на свеце!
Калі б жыцця яшчэ, абраў такую б зноў!
Не здолець маладым у іх спякотным леце
Спазнаць салодкі смак асенніх маразоў!

Заходзіць у аўтобус кантралёр...

Заходзіць у аўтобус кантралёр:
“Тут зайцы ёсць? “ – і грозна хмурыць броўкі.
“Ну, я!” – хтось вымаўляе. Люд замёр.
“А, заяц!
Ну, дык вось табе маркоўка!”

18.10.2010

Калі б гадам зваротны бег надаць...

Калі б гадам зваротны бег надаць
І час лічыць у іншым накірунку –
Вось гэтак:
сорак,
трыццаць,
дваццаць пяць…
І так далей да першых пацалункаў,

Да першых мук падлеткавай тугі,
Да адчуванняў дзіўных, апантаных –
Калі ірваўся боль праз берагі,
Але і шчасце ўзлётвала фантанам.

Тады было б што сэрцу святкаваць
У дзень народзін з блізкімі, сябрамі.
Бо шчасней жыць, чым тупа даглядаць
Апошні акт жыцця – смяхотнай драмы.

І лепш згарэць у полымі любві
Ці задыхнуцца ў марыве абдымкаў,
Чым прымушаць струхлелае: "Жыві!"
І фіксаваць гады на фотаздымках.

Ды толькі Творца вырашыў інакш:
"Няхай яшчэ патлеюць небаракі!"
І хвацка цягне ўзрост няўмольны наш
Да нейкай ім праведзенай адзнакі.

Але і там, у той далечыні,
Куды глядзець і моташна, і сумна,
Гучыць пытанне: "Ну, й нашто жылі?
Ці быў працяг карысным і разумным?"

11.10.2011

Хлеб

Ці гэта звычка, ці патрэба –
Адчуўшы лепшы ў свеце пах,
Я зноў цалую бохан хлеба,
Які трымаю у руках.

Вось гэта водар! Ну й духмяны!
Смачней за ўсё, што з ім ядуць!
Але ж і варты той пашаны,
З якой на стол яго кладуць!

Ў ім болей кошту, чым каштуе.
Ды я без хлеба не магу –
Нібы ласунак ем – смакую
І, нібы скарб свой, берагу.

Ў ім – веліч сіл зямлі і неба:
Тут і сяўба, і ўсходаў рост,
І бласлаўленне шчодрай глебы,
Якой не шкодзіць і мароз.

І шум дажджоў, і сонцапёкі,
І каласоў налітых звон…
О, хлебаробы! Хлебапёкі!
За вашу працу – вам паклон!

За мазалі, за кроплі поту,
За працу – зранку да начы…
І я ізноў цалую ўпотай
Скарынку, цёплую з пячы…

А як за стол сядаю есці,
Хоць і прысмакі ёсць калі,
Імкнуся “Дзякуй” небу ўзнесці
За хлеб, што маю на зямлі…

Буслы, аплакаўшы свой край...

Буслы, аплакаўшы свой край,
Ляцелі ў цёплую краіну –
У перасыці між забаў
Часіну зімнюю адбыць.
Але адзін адчуў раздрай –
Сваю зямельку не пакінуў:
Сталічны парк сабе абраў –
Схацеў радзіме верным быць.

Яго віталі мінакі,
Яму усміхаючыся ўпотай,
Кармілі шчодра… і з рукі
Дарылі ласку і любоў.
Але сказалі знатакі:
“Няхай ляціць сабе ў балота,
Бо тут не месца для такіх
Наіўных птушак-дзівакоў!”

Бусла пачалі праганяць.
А ён, дурны, не адлятае.
Самотным поглядам сваім
У вочы нечыя глядзіць –
Нібы спрабуе размаўляць
Ці нешта важнае пытае.
А вы не бачыліся з ім?
Гавораць, хутка адляціць?

15.09.2011