Прывітанне

Усё, што я хачу...

Усё, што я хачу – цябе любіць –
як хочаш ты. Ялеем. І агменем.
З тваіх далоняў шчасця брагу піць
і быць тваім і сонейкам, і ценем.

Усё, што я магу – цябе абняць –
прыручаным вятрыскам, не каханкай –
і твой хвілінны сум закалыхаць
сваёй недаспяванай калыханкай.

6.04.2013

Ці вы адчулі пах вясновы?

Ці вы адчулі пах вясновы?
А ці пазналі родны край?
У сталакцітах крышталёвых –
Зноў сакавіцкі сонцаграй!

Цішком пракраўшыся праз межы
У нашы вёскі, гарады,
Вясна наладжвае капежы,
Дажджом растайвае ільды,

Нырае ў лункі з сантыметрам,
Каб рыбакоў ад іх прагнаць,
Шпурляе ў птушак подых ветру –
“А ну – гняздзечкі будаваць!”,

Звініць адталаю вадзіцай…
Цалуе душы цяплынёй...
І промні сонца, нібы спіцы,
Нястомна круціць над зямлёй…

Змятае сон з вачэй заспаных
Ласкавым дотыкам рукі…
І, блаславіўшы закаханых,
Сплятае шчасцейка ў вянкі…

Чараўнік-саксафаніст

Каля метро, у пераходзе,
Там, дзе і птушка не пяе,
МузЫка россыпам мелодый
Прахожым сэрца раздае.
Чахол старэнькі расчыняе,
Бярэ бліскучы саксафон –
І раптам рэха ажывае
І падпявае ва ўнісон.
Сціхаюць шоргаты і крокі,
Прастора ўспыхвае святлом.
Падземны купал невысокі
Здаецца дзіўным алтаром.
Пакуты блюзу блаславеннем
Ляцяць у будняў дысананс.
І цягне ўпасці на калені
І умаляць: “О, музыкант!

О, чараўнік-саксафаніст!
Цябе пачуць – якая ўдача!
Ты не знікай! Сыграй на біс!
Душа абуджаная плача!
Хоць выбіраеш ты наўгад
Рэпертуар, я заміраю:
Тваіх мелодый вадаспад
Да слёз, да дрыжыкаў кранае.”

Прылада гучная, жывая
Пляце ажурнае віццё.
То нешта шэпча, то спявае,
То размаўляе пра жыццё,
То ціха скардзіцца, то стогне,
То разганяе пыл турбот.
І ў нашы сэрцы, нібы ў вокны,
Хлынае танга ці факстрот.
А пад нагамі музыканта
Ў чахле збіраюцца рублі –
Не плата таленту-брыльянту,
А знак пашаны і любві
Ад зацікаўленых падлеткаў,
Інтэлігентаў-слухачоў,
Пенсіянера з цыгарэткай…
А я стаю, малюся зноў:

“О, чараўнік- саксафаніст!
Цябе пачуць – якая ўдача!
Ты не знікай! Сыграй на біс!
Душа абуджаная плача!
Хоць выбіраеш ты наўгад
Рэпертуар, я заміраю:
Тваіх мелодый вадаспад
Да слёз, да дрыжыкаў кранае.”

11.02.2011

ТуманЫ

ТуманЫ… ТуманЫ
Ўсё навокал туманяць.
Cвет у іх патанае,
А душы не лягчэй.
Чаму ж вы, туманЫ,
Мне не засцілі памяць,
Што ніяк не збаўляе
Ад ягоных вачэй?

Чаму б вам, туманы,
Твар любімы не сцерці?
Ад яго столькі болі!
А забыць не магу.
Бы ў палоне маны
Мае беднае сэрца.
Ды як вецер у полі,
Ад сябе не збягу.

ТуманЫ…ТуманЫ…
Анічога не бачу:
Толькі цемра – бясконца
Ды самота – сцяной.
Але ж я, туманЫ,
Вам усё-ткі удзячна –
Бо за вамі ёсць сонца,
Што заўсёды са мной…

3.10.2010

Студэнцкія сяброўкі і сябры...

Студэнцкія сяброўкі і сябры…
Якая асалода ад сустрэчы!
А колькі ж год мінула з той пары,
Калі нас разлучыў расстання вечар?!

Сустрэліся… Эх, нам бы – ды назад –
У час, калі былі мы маладымі,
І верылі ў шчаслівы зоркапад,
І трызнілі ідэямі сваімі!

Тады было наперадзе жыццё
І мары – ў фарбах казачна-ружовых…
І радаснае першаадкрыццё
Пачуццяў, думак рознакаляровых...

Здавалася – ўвесь свет – ля нашых ног,
А шлях далейшы – светлы і бясконцы.
Ды кожнаму свой лёс прызначыў Бог.
І кожнаму – свае дажджы і сонцы.

Сустрэліся. Хоць нельга не пазнаць
Усіх, каго забыць і немагчыма,
На жаль, свавольства часу не суняць –
На тварах – вэлюм сталасці – маршчыны…

“Ты – як?”… “ Ты – дзе?”… “А муж, а дзеці – ёсць?”…
Абдымкі, пацалункі, хвалі смеху…
Ўспаміны пра юнацтва – хмельны госць,
Які да нас, сягонняшніх, заехаў.

Яго прыемна шчыра павітаць
І з ім паразмаўляць пра ўсё з ахвотай.
Ды ледзь пачнеш юнацтва ўспамінаць –
Як тут жа і ўціраеш слёзы ўпотай…

Шкада. Бо ўжо не тая весялосць,
І мы, на жаль, ужо не тыя людзі.
Таму бывай, жар-птушка – маладосць!
А мы цябе ніколі не забудзем...

22.12.2010

Прытча "Вядро з яблыкамі".

Купіў сабе маёмасць чалавеча –
Вялікі новы дом і сад фруктовы.
А з імі атрымаў (ой, недарэчы!)
Суседа – і зайздроснага, і злога.

Той жыў паблізу ў хаце-невялічцы
І нават працаваў дагэтуль недзе,
Але любіў наўмысна ды па звычцы
Штодня псаваць настрой сваім суседзям.

То смецця людзям ціхенька падкіне,
То ўпотай ім запэцкае вароты,
То так абразіць словамі сваімі,
Што нават размаўляць з ім неахвота.

Вось неяк навасёл прачнуўся рана,
Падыхаць захацеў, пайшоў у сенцы…
На ганку ж паслізнуўся нечакана,
Не ўбачыўшы з памыямі вядзерца…

Устаў. Падумаў: "Пэўна, ад суседа".
Памыў-пашараваў вядро да бляску.
Наклаў найлепшых яблыкаў-ранетаў
І нечаму ўсміхнуўся: “Калі ласка!”

Пакрочыў да суседа. Той убачыў:
“Даняў! Ідзе скандаліць! Ну й скажу я…”
А госць вядро паставіў і зазначыў:
“Хто чым багаты, той тым і частуе!”

21.05.2011

Зіме пара ўжо разрадзіцца...

Зіме пара ўжо разрадзіцца,
Ды не дае пакуль што рады:
Паўснежня плюхае вадзіцай
Шкадуе, пэўна, снегападу.

Па лужах шлэпае няўклюдна,
Гвалтуе цемрай дні і ночкі,
А свет чакае, нібы цуду,
З’яўлення белых матылёчкаў.

Жыве марэннем і надзеяй
У прадчуванні таго свята,
Калі вясёлыя завеі
Ў бялюткі пух аздобяць шаты,

Калі святлом сагрэюць душы,
Асірацелыя без сонца,
І прыгажосцю зацярушаць
Заледзянелыя аконцы.

13.12.2011

У наступным жыцці...

Sungha Jung прысвячаецца...

http://en.wikipedia.org/wiki/Sungha_Jung
http://www.sunghajung.com/about

У наступным жыцці, на лісце лёсу чыстым,
я хачу паявіцца ў сям’і гітарыста –
ад народзін музыкам – чуллівым хлапечам,
у якога істота, як рэха, трапеча.

У якога істота, як рэха, трапеча,
кожны раз, як вяртаецца бацька пад вечар
і кранае гітару, і моцныя рукі
рассыпаюць над струнамі дзіўныя гукі.

Рассыпаюць над струнамі дзіўныя гукі,
што люляюць калыску малечы-сынулькі
незвычайна прыгожай начной калыханкай,
што віецца між сценаў пакоя да ранку.

Што віецца між сценаў пакоя да ранку,
а пасля растае, нібы ноч на світанку,
ды навек застаецца святым успамінам
ва ўспрымальнай душы паслядоўніка-сына.

Ва ўспрымальнай душы паслядоўніка-сына
нараджаюцца мары – жывыя карціны,
як у ручках яго заспявае гітара –
і напоўняць прастору мелодыі чары.

І напоўняць прастору мелодыі чары,
і раскрыецца талент, атрыманы дарам
і агранены працай і прагным імкненнем
так іграць на гітары, каб плакалі цені.

Так іграць на гітары, каб плакалі цені –
прафесійным дуэтам з музыкам-натхненнем…

Мне б калісь нарадзіцца і стаць гітарыстам –
у наступным жыцці, на лісце лёсу чыстым.

5.05.2013

http://www.youtube.com/watch?feature...&v=Hjm1-fHeUQ8

http://www.youtube.com/watch?feature...&v=uvW73uG4LJE

Паданне пра пана Оштарпа.

Шмат паноў валодала Дукорай...
Але самы люты з кодлы тэй
Зваўся Оштарп – столькі сеяў гора,
Што тым імем пудзілі дзяцей.

Ды пры гэтым сам ён аніякай
Не баяўся кары на зямлі –
Зніштажаў прыгонных небаракаў,
Здзекі з іх страшэнныя чыніў.

Раз аднойчы ў жніўні, ў час дажынак,
Моладзь з поля панскага ішла.
На чале – бы сонейка – дзяўчына –
Прыгажуня-Фросечка з сяла:

У вяночку з кветачак палёвых,
Са снапом жытнёвым у руках…
Як зірнеш – забудзеш нават мову –
Да таго праймае мілата…

Падышлі да Оштарпава ганка…
Выйшаў пан – і ў крэсла свае – шлёп!
Перад ім укленчыла сялянка,
Працягнуўшы ўперад жыта сноп…

Стала пана ў песні велічальнай
Аб вялікай міласці прасіць –
Не губіць прыгонных, як звычайна,
Ні дубцом, ні пугаю не біць.

Прыглядзеўся Оштарп да прыгоннай -
І пытае лёкая цішком:
“Хто такая?” – “Тодарава доня.
Хутка ў ёй вяселле з Васільком.”

Ды нядзеля стрэціла адчаем:
Наляцелі хмарай гайдукі,
Падхапілі Фроську і памчалі
У палац тырана ля ракі…”

..............................................

А калі ён спаў у бруднай стоме,
Вынес Бог прысуд гвалтаўніку:
Фроська ўзяла востры нож кухонны
І рашуча ўскінула руку…

Ды зязюля раптам закувала...
(Пан гадзіннік дзіўны нейкі меў)
Нечаканасць дзеўчыну спужала,
На падлогу нож з рукі зляцеў…

Падхапіўся Оштарп, бы шалёны...
Нож убачыў, нема закрычаў…
І ў сцяне на стайні, ў нішы цёмнай
Шчэ жывой… дзяўчо замураваў...

................................................

Але неяк д'яб.. ехаў з Мінска...
Дык Васіль так мост падпілаваў,
Што той гнюс з карэтаю зваліўся
І зваротна ўжо не выплываў…

Гаворыць бацька сыну...

Гаворыць бацька сыну:
– Ваня!
Дапамажы-ка мне, сынок!
Мне трэба цвік убіць у ваннай.
Вазьмі ў суседа малаток!

Хлапец як выйшаў – так вярнуўся:
– Але ж ён, бацька, мне не даў.
Сказаў: “Абыдзешся. Баюся
Каб ты яго мне не зламаў!”

– Ну, што ж, калі ніяк інакш,
Тады нясі, сыночак, наш…

10.08.10

Зямля ўжо ледзь трывае нас...

Зямля ўжо ледзь трывае нас.
Калі ж здараецца з ёй штосьці,
На ўсе пытанні ёсць адказ:
Не ўладары мы тут, а госці.

Хоць чалавек на словах – цар,
А сапраўды – яшчэ нябога –
Нядбайны гора-гаспадар,
Калі судзіць аб гэтым строга.

Бо ўсё забруджвае вакол,
Не разважаючы, знішчае,
Бузіць, сваволіць, бы асёл,
Нібыта розуму не мае.

Змяняе плынь павольных рэк,
Паўсюль асушвае балоты
І год за годам, што ні век,
Стварае новыя турботы.

Шукае Бога ў абразах,
А Духу Боскага не бачыць.
Сапраўдны скарб знішчае ў прах
А з-за фальшыўкі горка плача.

Свае адстойвае правы,
А быць адказным не гатовы.
Не хоча браць да галавы
Старых прароцтваў мудрых словы:

"Нібы вада, пральецца кроў.
Душа зняволіцца за целам.
У свеце знішчыцца любоў.
А сэрца… стане скамянелым."

Ды толькі Творцу бачна ўсё –
Ён сее буру хмарай грознай:
“Нашто дарыў я ім жыццё?
Ці не забраць, пакуль не позна? ”

20.03.2011