Прывітанне

Сакавіцка-эратычнае.

Вясна! Эротыка і порна!
Равуць каты.
Дзяруць вароны крыкам горла
Да хрыпаты.
Распусна ляпаюць “ляпніну”
На капялюш
І з палкай страсцю ў ручаінах
Прымаюць душ.

Зямлю пакуль што маразякай
Пячэ ўначы,
Ды цноту зімнюю ніяк ёй
Не зберагчы.
Праменні сонейка юрліва
Ўзбуджаюць кроў,
Цалуюць глебу пад гуллівы
Напеў вятроў.

І што рабіць з такім жаданнем?
Жыццё – імпэт!
Вясна хвалюе заляцаннем
Ажыўшы свет.
І ён каханнем ажно пыша –
Бо ачмурэў
Ад сексуальнасці пупышак
На целах дрэў.

І ў ледзяшоў тлум сакавіцкі –
Любоўны жар.
Іх сонца ціскае за цыцкі,
Нібы даяр.
Душа іх млее і сцякае
З празрыстых вуд.
Вясна ідзе! Яна – такая:
Сапраўдны цуд!

8.03.2012

Мужык ішоў сабе дадому...

Мужык ішоў сабе дадому.
Глядзіць – асфальт вакол разрыты,
Бардзюры – бы ўздымалі ломам,
А лаўкі – як збівалі бітай.

А ля пясоніцы вялікай –
Абрысы ямы глыбачэннай
І ў ёй – гарэза-Вераніка –
Увязла ажно па калені.

У ручках – новая лапатка,
На твары – бруд, пад ім – усмешка,
А ў вочках скачуць чарцяняткі:
"Уф! Нагулялася , нарэшце!"

6.08.2010

Аб'ява...

Аб'ява: "Просьба да студэнтаў
Шчыльней машыны паркаваць –
Бо прафесуры і дацэнтам
Няма дзе ровары трымаць!"

7.03.2011

Што чалавеку горш за ўсё?

Што чалавеку горш за ўсё?
Хтось кажа – смерць, а хтось – хваробы,
Адным – жабрацтва шкумаццё,
Другім – не мець у сэрцы Бога.

Спыталі тое ў мудраца:
“А ты што думаеш, шаноўны?”
Ён адказаць паабяцаў,
Паразважаўшы больш грунтоўна.

І так, і гэтак бавіў час,
І там, і тут шукаў цярпліва.
І вось, нарэшце, даў адказ,
Ды не звычайны – ўсім на дзіва:

“Ўсяго гаротней на зямлі
Не атрымаць чаго жадаеш.
Але яшчэ найгорш, калі
Чаго не хочаш, атрымаеш… “

Ці вершаплёцтва не запой?

Ці вершаплёцтва не запой?
Ледзь наталіўся хмельнай брагай –
І тут жа зноў на вадапой
Усё такая ж гоніць смага.

Так моцна торгае нутро
І так пісаць душу ўздымае,
Што мусіш брацца за пяро,
Хаця і слоў пакуль не маеш.

Ды дзе ў натхнення з рук урвеш,
Дзе заглынеш з прасторы фразу, –
І зноў свярбіць істоту верш
І не спыняецца, зараза!

Яго ніяк не адчапіць,
Пакуль не скінеш на паперу
І не пачне асобна жыць
І ўсё вакол сабою мераць.

Тады хвілінку адпачнеш,
Пасля – другую – пасумуеш
І зноў – ужо на новы верш –
Свае вар'яцтва накіруеш.

Ці алкаголік – графаман,
Што ўласнай волі ўжо не мае?
Ці апантаны наркаман,
Які на рыфме завісае?

Мо вершаплёцтва – не запой,
А паэтычная бадзяга?
Але чаму ж на вадапой
Усё такая ж гоніць смага?

Прамяняўшы тугі абсент

Прамяняўшы
…………………тугі
………………………абсент
на чумнога
………………вар’яцтва
…………………………… зелле,
я ўпілася
…………….табою
……………………….ўшчэнт,
а цяпер –
……………..сухата –
…………………………пахмелле.
І жуда.
…………У пякельны
………………………… жах
ператвораны
……………… жар
…………………… спакусны:
і наяве,
……………… і ў горкіх
……………………......... снах
сушыць сэрца
…………………... і паліць
…………………………….......вусны,
муціць розум,
………………… па твары
……………………………… бье...
І прымае –
………………о, здань! –
……………………………… аблічча:
белай трасцай
…………………… грахі
…………………………… мае,
нада мной
............смеючыся,
……………………………лічыць.

Не грукай! Зачынены дзверы!

Не грукай! Зачынены дзверы!
Замкнуты на засаўку свет.
Бо ўчора гадзінаю шэрай
было кімсьці сказана з верай
над рупарам рэха-паперы,
што ён тут – апошні паэт.

Што хутка, напэўна, не будзе
у нас чытачоў і пісак.
Бо, як ні ўпіраюцца людзі,
іх лёс – у маўклівым прысудзе:
у ветрам нанесеным хлудзе
іх мова – амаль што мярцвяк.

2.03.2013

Прытча "Вядро з яблыкамі".

Купіў сабе маёмасць чалавеча –
Вялікі новы дом і сад фруктовы.
А з імі атрымаў (ой, недарэчы!)
Суседа – і зайздроснага, і злога.

Той жыў паблізу ў хаце-невялічцы
І нават працаваў дагэтуль недзе,
Але любіў наўмысна ды па звычцы
Штодня псаваць настрой сваім суседзям.

То смецця людзям ціхенька падкіне,
То ўпотай ім запэцкае вароты,
То так абразіць словамі сваімі,
Што нават размаўляць з ім неахвота.

Вось неяк навасёл прачнуўся рана,
Падыхаць захацеў, пайшоў у сенцы…
На ганку ж паслізнуўся нечакана,
Не ўбачыўшы з памыямі вядзерца…

Устаў. Падумаў: "Пэўна, ад суседа".
Памыў-пашараваў вядро да бляску.
Наклаў найлепшых яблыкаў-ранетаў
І нечаму ўсміхнуўся: “Калі ласка!”

Пакрочыў да суседа. Той убачыў:
“Даняў! Ідзе скандаліць! Ну й скажу я…”
А госць вядро паставіў і зазначыў:
“Хто чым багаты, той тым і частуе!”

21.05.2011

Гукаюцца гукі, злятаюцца словы...

Гукаюцца гукі,
Злятаюцца словы
На ўцеху пяюхі –
Пакутніцы-мовы:

Адвеку абранай,
З душою спавітай,
Калісьці жаданай,
А сёння забытай.

Гаворка не ў модзе,
Пісанне змялела –
Нічога не родзіць
На полі спусцелым.

Не пішуцца вершы,
Не творыцца проза –
Заторы і мешань
У справах сур’ёзных.

Хтось кажа: “Нашто нам
Такая старызна?
Бацькоўская мова –
Наскрозь архаізмы!

На ёй і гундосяць
Адныя старыя!”
Але вось дзівосна,
Мае дарагія:

Няма болей краю,
Дзе б маці-жанчыны
Дзіцяці спявалі
На мове чужыннай.

1.08.2011

Прытча аб зайздрасці

Прыйшоў да Майстра самурай –
І ўбачыў геній чалавечы…
Ды ўвёў сябе ў такі раздрай,
Што сам з сабой бубнеў аб нечым.

Хаця мізэрным і не быў,
Але адчуў сваю нязначнасць
І, гонар свой садзьмуўшы ў пыл,
Стаў у куток амаль што з плачам.

“Што за навала? Быў – арол! –
Спытаў у Майстра ён нясмела, –
А да цябе вось увайшоў –
І ўся душа – бы скамянела.

І ў бойках сто разоў бываў,
І сто разоў збягаў ад смерці,
Але дасюль не адчуваў
Уколаў зайздрасці - у сэрцы.

О, Майстра! Кінь жа пару фраз,
Каб госцю выказаць пашану!”
“Ты хочаш мой пачуць адказ?
Ну, добра! Выйдзем жа на ганак!

Ці бачыш дрэвы ты здалёк?
Адно - уперылася ў неба,
Другое ж – нібы хтосьці ўрок –
Здаецца, ўціснулася ў глебу.

Яны даўно ўжо тут растуць –
Лістамі шэпчуцца любоўна,
Не наракаюць, не клянуць,
Што лёс ім дадзены няроўна.

Малое дрэва? Што яму –
Ці зневажэнне – прытуляцца?
О, самурай! Скажы – чаму?”
“Яны не могуць параўнацца!”

Вось і адказ табе – у тым.
Хто б ні стаяў перад табою,
Не параўнай сябе ні з кім,
Бывай заўжды самім сабою.

А калі нехта (выбачай)
Усё-ткі лепей нешта робіць,
Ім захапляйся, пераймай –
І лёс цябе ўзнагародзіць.

Каб слёзы зайздрасці не ліць,
Жадай мастэрства, нібы хлеба, –
І зможаш сам усё зрабіць –
Сябе ж, учорашняга, лепей!”

Валянцінкі

Дзень улюблёных – дзень святы.
Для закаханых – пазітыў.
Але мяне пакінуў ты
і нат не па–
зва–
ніў.
Сяджу, сумую ля акна.
Сябе шкадую – се ля ві.
Усе па парах, я – адна:
без кветак і
люб–
ві.

Прыпеў:

А на шкле марозам лепяцца ільдзінкі
ў маляўнічыя прыгожыя карцінкі.
І здаецца, што на іх
ззяюць цуды з мар маіх –
валянцінкі, валянцінкі, валянцінкі…

На тэлефон усё гляджу.
Што гэта сталася з табой?
Ажно вымучвае душу
адчайны не–
спа–
кой.
Мо ты ў завеі заблукаў?
Ці ўсякім святам супраціў
за мітуснёй надзённых спраў
зноў пра мяне
за–
быў?

Прыпеў:

А на шкле марозам лепяцца ільдзінкі
ў маляўнічыя прыгожыя карцінкі.
І здаецца, што на іх
ззяюць цуды з мар маіх –
валянцінкі, валянцінкі, валянцінкі…

А мо і праўда – я дарма
на гэты боль марную час?
Няўжо прыдумала сама
сабе ману
пра
нас?
Але туга растала спрэс,
калі увечар "папазжэй"
я атрымала СМС:
“Люблю. Цалу–
ю.
Ж”.

Прыпеў:

А на шкле марозам лепяцца ільдзінкі
ў маляўнічыя прыгожыя карцінкі.
І здаецца, што на іх
ззяюць цуды з мар маіх –
валянцінкі, валянцінкі, валянцінкі…

18.02.2013