Прывітанне

Спас

Сціхнуў дзень, потым згас
І прылёг адпачыць,
А збянтэжаны Спас
Заблукаў уначы...

І, ад пахаў п’яны,
Чараўнічай рукой
Насцяліў туманы
Па-над соннай ракой…

І навешаў расы
На траву, быццам слез,
І заплёў валасы
Сарамлівых бяроз.

А, забраўшыся ў сад,
Стаў па дрэвах лупіць,
Спелых яблыкаў град
У далоні лавіць…

А як кінуў дурэць
Свой набытак лічыць,
Ён схітрыўся паспець
З неба знічку ўхапіць

І між хмар адшукаць
Залаты маладзік,
Дый над хатай узняць
На той зорачкі цвік.

Хутка бавіцца час...
Мізарнее імгла…
Ходзіць Яблачны Спас
У чаканні святла...

І ўладарна, бы цар,
Аглядае палі
Не лайдак – Гаспадар
Працаўніцы-зямлі…

Хлеб

Ці гэта звычка, ці патрэба –
Адчуўшы лепшы ў свеце пах,
Я зноў цалую бохан хлеба,
Які трымаю у руках.

Вось гэта водар! Ну й духмяны!
Смачней за ўсё, што з ім ядуць!
Але ж і варты той пашаны,
З якой на стол яго кладуць!

Ў ім болей кошту, чым каштуе.
Ды я без хлеба не магу –
Нібы ласунак ем – смакую
І, нібы скарб свой, берагу.

Ў ім – веліч сіл зямлі і неба:
Тут і сяўба, і ўсходаў рост,
І бласлаўленне шчодрай глебы,
Якой не шкодзіць і мароз.

І шум дажджоў, і сонцапёкі,
І каласоў налітых звон…
О, хлебаробы! Хлебапёкі!
За вашу працу – вам паклон!

За мазалі, за кроплі поту,
За працу – зранку да начы…
І я ізноў цалую ўпотай
Скарынку, цёплую з пячы…

А як за стол сядаю есці,
Хоць і прысмакі ёсць калі,
Імкнуся “Дзякуй” небу ўзнесці
За хлеб, што маю на зямлі…

Не трэба казаць, што прайграў...

Не трэба казаць, што прайграў і ўпівацца тугой!
Праз жах і адчай прарастуць, зарунеюць надзеі.
Наперадзе змрок? І ад болю душа вар'яцее?
Трымайся, цярпі... Ачуняеш – зноў кінешся ў бой.

Альбо пакахай, асвятляючы дзён карагод, –
І сетку дажджоў разарве і раскідае сонца!
Спазнай і адчуй, што жыццё наша – гэта бясконцы
Праз хмары пакут ад зямельцы ў нябёсы ўзыход.

Ты толькі павер! І ўсё будзе па веры тваёй!
З каханнем у сэрцы напішуцца новыя вершы!
А Бог разбярэ: ці апошні ты ў свеце, ці першы –
Паэт, і філосаф, і сябра па творчасці мой...

12.06.09

каментар да верша:

moj.id (09.06.09 09:58) писал(a):

Наперадзе змрок.
Там чакае цябе пустата,
Якую запоўніць ня здолець
Ніколі, ніколі, ніколі,
І хоць звар'яцей, хоць зьмірыся -
Дарога ўсё роўна адна,
Збавеньня ня знойдзеш
Ад жаху й душэўнага болю.

Я заўтра ўсьміхнуся табе
І скажу, што ўсё будзе як сьлед,
Што шанец на шчасьце яшчэ
Я ня страціў учора,
Што я яшчэ бачу той самы
Ратуючы сьвет,
І нехта ласкава яшчэ
Тыя словы паўторыць.

Я сам на імгненьне
Паверу ў гэту ману,
Будуючы целы сусьвет
З бескарыснай надзеі.
Хай будуць баі,
Ды сваю я прайграў ужо вайну.
Я па-за жыцьцём, а навокал -
Падзеі, падзеі...

http://forums.tut.by/showthread.php?t=867561&p=7955248&highlight=%D0%BD%D0%B5+%D1%82%D1%80%D1%8D%D0%B1%D0%B0+%D0%BA%D0%B0%D0%B7%D0%B0%D1%86%D1%8C%2C+%D1%88%D1%82%D0%BE+%D0%BF%D1%80%D0%B0%D0%B9%D0%B3%D1%80%D0%B0%D1%9E#post7955248

Сцішэлі водгукі вайны…

Сцішэлі водгукі вайны.
Зжаўцелі фота – у альбомах.
А маці тыя ж бачыць сны –
Як сын вяртаецца дадому.

Вось там, далёка, між палёў…
Хто гэта там сцяжынкай крочыць?
Сыночак! Родненькі! Дамоў!
Нарэшце, ён! Не маняць вочы!

Хаця ў іх ява – туманом ,
Яны ўглядаюцца ў прастору…
А як чакала! Дзень за днём!
А колькі слёз праліла – мора!

Усё глядзела ўскрай сяла,
Не зачыняла нават дзверы.
Чаканнем толькі і жыла,
Ды успамінамі, ды верай.

Любоў да сына праз гады,
Нібы паходню, ціха несла.
Яно – у сэрцы назаўжды,
І там яму не будзе цесна.

Няўжо пачуў малітвы Бог,
Пашкадаваў: ”Матуля, годзе!”?
Няўжо жывы яе сынок,
Нібыта ў цемру не сыходзіў?!

Душа ірвецца ўжо ляцець
І ледзь трымаецца за цела.
Хутчэй да сыначкі – сустрэць!
Ды ногі квёлыя здранцвелі…

Яна крычыць: “Сыночак мой!”
Хусцінку сцягвае на плечы.
Змятае сон. А перад ёй –
Ізноў… тужлівая пустэча…

Сябра мой! Не сумуй, калі ў сэрцы раздрай!

Сябра мой! Не сумуй, калі ў сэрцы раздрай!
Не апошні ты ў гэтым, не першы!
Мы сыходзім з зямлі ці то ў пекла, ці ў рай,
Каб адтуль дасылаць свае вершы...

А хто мусіць свае існаванне дажыць
І жывымі памерлых усмомніць,
Той пачуе і ўспрыме праддоннем душы
Нашу патубаковую споведзь.

І раскідае словы па струнах радкоў,
І пачутае выплюхне морам…
А як сыйдзе і сам, будзе колу сяброў
Дыктаваць свае новыя творы…

– Міхаська! Бачыш – цётка Маня...

– Міхаська! Бачыш – цётка Маня
Ужо збіраецца ў дарогу!
Што скажаш ёй на развітанне?

– Як ты гаворыш: "Дзякуй Богу!"

Жнуць бабы жыта...

Жнуць бабы жыта. А здалёк
Іх вершнік спешаны вітае:
"Хай дапаможа ўсім вам Бог,
Апроч, мо, злодзея-шахрая!"

І раптам нейкая жняя:
Крычыць: “Пясок табе у вочы!
Адкуль ты ведаеш, што я
Ў суседа сена крала ноччу?"

7.07.2011

Пераклад верша "Дамашняя трагедыя" Роберта Сэрвіса

Мая Кларында бегла… (ах!)
Сустрэць мяне … на ўсіх парах…
Але што з ёю? У вачах
Не радасць стрэчы – боль і жах!

– О, мужанёк! О, мілы мой!
Я – са страшэннай навіной!

– Што, дарагая? Што з табой?
Твая матуля… Нешта з ёй?

– Ды не, не тое, любы! Не!

І аж прыпала да мяне.
Мой пульс раптоўна ашалеў –
Я побач ледзьве не самлеў.
І тут маланкай з вышіні
Мяне мой розум асяніў:

– Ну, гавары ж! Ды не цягні!
Пажар? Згарэла ўсё ў агні?

Яна матнула галавой -
І ну рыдаць, бы над труной.

– А што? Мо дзеці? Божа мой!
Скажы ж мне праўду, супакой!

І праз усхліпванні яе
Пачуў, нібыта ў нейкім сне:

– Прыйшла… кухарка… (чуеш ? не?)…
Ў капелюшы,.. як у мяне…

Robert William Service
A Domestic Tragedy

Clorinda met me on the way
As I came from the train;
Her face was anything but gay,
In fact, suggested pain.
"Oh hubby, hubby dear!" she cried,
"I've awful news to tell. . . ."
"What is it, darling?" I replied;
"Your mother -- is she well?"

"Oh no! oh no! it is not that,
It's something else," she wailed,
My heart was beating pit-a-pat,
My ruddy visage paled.
Like lightning flash in heaven's dome
The fear within me woke:
"Don't say," I cried, "our little home
Has all gone up in smoke!"

She shook her head. Oh, swift I clasped
And held her to my breast;
"The children! Tell me quick," I gasped,
"Believe me, it is best."
Then, then she spoke; 'mid sobs I caught
These words of woe divine:
"It's coo-coo-cook has gone and bought
A new hat just like mine."

Маленства

Адзіны жэст, адное слоўка –
і я лячу: ўспамінаў конь
нясе мяне ў маленства зноўку.
Там я на штосьці хмуру броўкі,
а мне вясёлая багоўка
казыча ножкамі далонь.

Вакол жаўцеюць кураняты
сагрэтых сонцам дзьмухаўцоў –
так іх назваў чамусьці тата,
калі на луг мы збеглі з хаты
на пошук промняў паласатых –
настрою сумнага касцоў.

А ветрык буськае нам твары
і коткай лашчыцца ў нагах.
І гоніць радасна не хмары –
страшныя шэрыя пачвары,
а матылькоў ружовай мары
і карамельны кветак пах.

Наўкол трава – як плот высокі,
рамонкі тыркаюцца ў нос.
А зверху неба цешыць вока
імчаннем конікаў-аблокаў
у трыдалёкае далёка
над верхавінамі бяроз.

О, коні!
Мой, незацугляны,
ўзбрыкнуў і скінуў ля вады.

Да рэчкі, лёсам разаранай,
я падышоў дзіцём румяным,
адлюстраваўся нечакана –
а там…

гады –
мае гады.

26.05.2013

Пастушок недагледзеў...

Пастушок недагледзеў – каровы зайшлі ў збажыну.
Наляцеў гаспадар. Хлопча ўзняўся – і ветрам – у травы.
Пан – за ім наўздагон. І крычыць: "Пачакай, што скажу..."
А хлапец на бягу: "Не цікаўны я! Ой, не цікаўны!"

13.08.2011

"Здыму кватэру за інтым."

“Здыму кватэру за інтым.”
Жартуе нехта? Ці – сур'ёзна?
Курам на смех! І, разам з тым,
Гучыць адчайна, нават слёзна!

Жыллёвы крызіс дастае?
Ці "дрэннай" моладзі распуста?
Ў народа грошай не стае?
Ў кішэнях звяла ўся “капуста”?

Здаваць пакойчык за інтым –
Адкуль такі дзікунскі "рэверс"?
З Парыжу, кажуць. Гэта ў ім
З’явіўся грэшны “соntrе сеrvісе”.

Прадажа цела – каб пражыць
На "пай" сярэдняга заробку.
Як існаваць, каб не грашыць?
Няўжо – у цемру паасобку?

Пайшоў па свеце моды ўзбрык:
Лягальны ў фінаў “соntrе сеrvісе”,
Ў Маскве ўжо попыт гэткі ўзнік
І ў нас ужо "казычуць нервы".

“Здаю... здымаю... за інтым...”
Аб’явы брудныя змясцілі.
Не важна, як, не важна, з кім, –
Каб толькі ў хату жыць пусцілі.

“Прадам сябе! Патрэбны дом!”
Душа заходзіцца ад жаху…

Як добра сёння быць катом!
Ці , на худы канец, сабакам!

http://zvyazda.minsk.by/ru/pril/article.php?id=70115