Прывітанне

Хлеб

Ці гэта звычка, ці патрэба –
Адчуўшы лепшы ў свеце пах,
Я зноў цалую бохан хлеба,
Які трымаю у руках.

Вось гэта водар! Ну й духмяны!
Смачней за ўсё, што з ім ядуць!
Але ж і варты той пашаны,
З якой на стол яго кладуць!

Ў ім болей кошту, чым каштуе.
Ды я без хлеба не магу –
Нібы ласунак ем – смакую
І, нібы скарб свой, берагу.

Ў ім – веліч сіл зямлі і неба:
Тут і сяўба, і ўсходаў рост,
І бласлаўленне шчодрай глебы,
Якой не шкодзіць і мароз.

І шум дажджоў, і сонцапёкі,
І каласоў налітых звон…
О, хлебаробы! Хлебапёкі!
За вашу працу – вам паклон!

За мазалі, за кроплі поту,
За працу – зранку да начы…
І я ізноў цалую ўпотай
Скарынку, цёплую з пячы…

А як за стол сядаю есці,
Хоць і прысмакі ёсць калі,
Імкнуся “Дзякуй” небу ўзнесці
За хлеб, што маю на зямлі…

Руская рулетка

Кахаць цябе – вар'яцкая гульня –
і жах, і жарсць – як руская рулетка.
У сэрца стрэл – і я ужо твая –
ля ног тваіх, як птушка-першалетка.

А лёс не спіць – ён круціць барабан
і ўзводзіць ствол. Там куля альбо пуста?
Прадбачу боль. Але… ў вачах – туман.
Але… гару ў руках тваіх распустай.

Шчалчок – асечка – міма, міма, мі…
А як далей? Ні выйсця, ні ратунку, –
адзіны шал. МілЕнькі, абдымі!
І дай забыцца ў млосці пацалункаў!

І дай апошні міг з табой сустрэць,
згарэць – і абагрэць на развітанне,
і, у нябыт з сабой забраўшы смерць,
табе пакінуць лепшае – каханне.

11.02.2013

Магутны Божа! Барані маіх бацькоў!

Магутны Божа! Барані маіх бацькоў!
І ад хвароб, і ад нядолі беражы!
Вазьмі ў мяне маю пяшчоту і любоў –
І маім любым, дарагім дапамажы!

Ты захавай іх – кожны дзень і кожны крок,
Сваім дыханнем ратавальным абдымі!
Бацькі – святое… Блаславі іх шчодра, Бог,
Каб і далей мы заставаліся дзяцьмі!

Не абыйдзі іх поўнай чашай да пары,
Пакуль што самі не нацешацца быццём!
Не абнясі іх ціхім шчасцем – падары
Любоў, здароўе і напоўненасць жыццём!

Хай не старэюць, будуць моцнымі заўжды
І маладымі – тымі ж целам і душой!
Не дапусці да іх ні слёз, ані бяды!
Не замуці ніякім смуткам іх спакой!

Прымі ж удзячнасць, што узносіцца ў мальбе
За ўсё цудоўнае, што робіцца для іх:
Вялікі Божа! Шчыра дзякую Табе –
За маці й бацьку – за святло вачэй маіх!

13.05.2010

Час пік. Трамвай.

Час пік. Трамвай. Зайшла жанчына
З цяжкой, напханай поўна сумкай.
Вакол расселіся мужчыны,
Ніхто падняцца не датумкаў.

А найсумленны – шчэ хлапчына –
Прыўстаў, паклікаў цётку пальцам.
"Мне ўжо выходзіць праз прыпынак.
Дык Вы тады не празявайце..."

10.06.2011

Жыццё мінае....

Жыццё мінае –
Ветрык на шчацэ...

26.09.2012

Парады харчавання

Таўсты ты сёння ці худы,
Пачні ўжываць парады прэсы:
Не трэба есці ад нуды
І заядаць смачненькім стрэсы.

Не еш ні чыпcы, ні фастфуд,
Ні ўсё, чым грэбуе і кошка.
І белы хлеб – не надта “гуд”,
Таму ўжывай яго патрошку.

А ўсё, што даў табе гарод
Прымай штодня без асцярогі.
З такой ядой няма турбот,
А вось карысці – вельмі многа.

Не еш таго, што не гніе,
А будзеш есці – ёсць надзея,
Што косці бедныя твае
Ў зямлі па скону не збуцвеюць.

Лепш тое жэрці, што чарвяк
Паспрабаваў і тым адзначыў.
Не еш такое? Ну й дзівак!
Напэўна, ты не маеш дачы?

Ды што б ні еў ты, не спяшай,
Ніхто ў цябе не забірае.
І меншы посуд ужывай –
Спецыялісты гэта раяць.

Не перакусвай на хаду!
Шукай кампанію ды месца!
А дома многа не гатуй –
І гардэроб не будзе цесным.

Няхай ласунак будзе тым,
Чым ён павінен быць – ласункам.
Таму, смакуючы тарты,
Да меры сам ужо датумкай.

Бывай здароў! Але ні ў чым
Перагінаць не трэба палку…

Давайма, сябра, пад'ядзім!
Ёсць агурок і луста салка!

23.08.2011

Па матэрыялах навін сайта www.tut.by
"Простыя правілы харчавання"
http://news.tut.by/health/246980.html

Жнуць бабы жыта...

Жнуць бабы жыта. А здалёк
Іх вершнік спешаны вітае:
"Хай дапаможа ўсім вам Бог,
Апроч, мо, злодзея-шахрая!"

І раптам нейкая жняя:
Крычыць: “Пясок табе у вочы!
Адкуль ты ведаеш, што я
Ў суседа сена крала ноччу?"

7.07.2011

Не трэба казаць, што прайграў...

Не трэба казаць, што прайграў і ўпівацца тугой!
Праз жах і адчай прарастуць, зарунеюць надзеі.
Наперадзе змрок? І ад болю душа вар'яцее?
Трымайся, цярпі... Ачуняеш – зноў кінешся ў бой.

Альбо пакахай, асвятляючы дзён карагод, –
І сетку дажджоў разарве і раскідае сонца!
Спазнай і адчуй, што жыццё наша – гэта бясконцы
Праз хмары пакут ад зямельцы ў нябёсы ўзыход.

Ты толькі павер! І ўсё будзе па веры тваёй!
З каханнем у сэрцы напішуцца новыя вершы!
А Бог разбярэ: ці апошні ты ў свеце, ці першы –
Паэт, і філосаф, і сябра па творчасці мой...

12.06.09

каментар да верша:

moj.id (09.06.09 09:58) писал(a):

Наперадзе змрок.
Там чакае цябе пустата,
Якую запоўніць ня здолець
Ніколі, ніколі, ніколі,
І хоць звар'яцей, хоць зьмірыся -
Дарога ўсё роўна адна,
Збавеньня ня знойдзеш
Ад жаху й душэўнага болю.

Я заўтра ўсьміхнуся табе
І скажу, што ўсё будзе як сьлед,
Што шанец на шчасьце яшчэ
Я ня страціў учора,
Што я яшчэ бачу той самы
Ратуючы сьвет,
І нехта ласкава яшчэ
Тыя словы паўторыць.

Я сам на імгненьне
Паверу ў гэту ману,
Будуючы целы сусьвет
З бескарыснай надзеі.
Хай будуць баі,
Ды сваю я прайграў ужо вайну.
Я па-за жыцьцём, а навокал -
Падзеі, падзеі...

http://forums.tut.by/showthread.php?t=867561&p=7955248&highlight=%D0%BD%D0%B5+%D1%82%D1%80%D1%8D%D0%B1%D0%B0+%D0%BA%D0%B0%D0%B7%D0%B0%D1%86%D1%8C%2C+%D1%88%D1%82%D0%BE+%D0%BF%D1%80%D0%B0%D0%B9%D0%B3%D1%80%D0%B0%D1%9E#post7955248

Рака жыцця

Рака жыцця у рамках берагоў
па плыні несла лодачку павольна
у акіян.
Але…
Але любоў
шалёным ліўнем хлынула свавольна.
Працяла спрэс, да дна, змяніла курс,
адняла вёслы, знесла на парогі,
уліла так, што лекі – мёд спакус –
звяла ў атруту: «Пі! Так хочуць Богі!»
І асляпіла вочы туманом,
і зацягнула сонейка ў аблокі,
каб у сутонні ззяла ноччу й днём
адно свяціла – вобраз яснавокі.
І закружыла хмелем галаву,
у вір страсцей каварна заманіўшы,
і давяло ілюзію:"Жыву!!!"
да дзіўнай думкі: глупства – плыць, не жыўшы.
Марскім вузлом звязала дзве душы,
каб не маглі расстацца – ці навечна? –
й грымнула громам: “Любіш? Саграшы!”
І нелюбоўю стрэліла сустрэчнай.
Забі…
забіла…
Жыць?
Маланкі стрэл
скрывавіў сэрца, вымучыў, знясіліў
і ўраз пазбавіў веры ў міражы –
ужо не важна –
колькі там пад кілем.
Як боль адолець? Ціха патануць?
Загаласіць, завыць: “Каханне, годзе?!”

Я ледзь плыву. Вакол –
туга і муць.
А берагоў
няма –
вясна, разводдзе.

23.06.2013.

Не хварэйце, сябра!

Не хварэйце, сябра! Не хварэйце!
Гэта Вам – і просьба, і наказ!
Цеплынёй душы сваёй сагрэйце
Новы верш, напісаны для нас!

А калі й прычэпіцца хвароба
І збярэцца болем ціскануць,
Дык начхайце рыфмай на мікробы –
І яны Вас болей не крануць!

Бо адчуюць: гэта бессярдэчна –
На паэта гуртам нападаць.
Ён, бы ўрач, уласным словам лечыць,
Захварэе – здарыцца бяда.

11.02.2011

Любоў мая— табу

Любоў мая—табу,
замкнёнай жарсці круг.
Чапаць яго—надум
бязлітасны і гіблы.
Чаму ж ізноў тану
ў агмені палкіх рук,
ды так, што не магу
ні дагарэць, ці выплыць?

Пяшчота—як ласо—
зрывае дах і дых.
Здаецца, што няма
радней нікога ў свеце.
І што ў апошні раз
вось гэтак—удваіх—
сягоння мы з табой
вясновы ранак стрэцім.

Шчакою да шчакі—
каханне не "франсэ".
Рукою да рукі—
ці іншага не трэба?
Ты—побач. Ты такі…
А я… Ды як усе.
Але чаму з табой
зямля ўзлятяе ў неба?

11.03.2013