Прывітанне

Кахаю... Кахаю... Кахаю...

Кахаю… Кахаю… Кахаю…
Губляючы волю сваю,
Шалею – пяшчоту ўдыхаю,
Ласкавыя позіркі п’ю.

Усмешка… І вусны… І дотык…
І ўсё паплыло. І туман.
Твае пацалункі – наркотык,
Абдымкі – салодкі дурман.

Пачуцці – прыбоямі ў сэрцы –
Нахлыне магутны прыліў –
І хваляй зрываюцца дзверцы,
Што розум на ключ зачыніў.

І болей няма адзіноты.
А мо гэта – прывідны сон?
На вуснах – мядовыя соты,
Ў далонях – ружовы бутон!

О, прагныя рукі! О, плечы!
О, дзіўная ўспышка святла!
І раптам знікае пустэча,
Якая дагэтуль была!

І часткі становяцца цэлым:
Патрапіўшы ў ласкі палон,
У неба ўздымаецца цела –
За птушкай-душой наўздагон…

19.05.2010

Усё ў тваіх руках...

Даўным-даўно ў мястэчку старадаўнім
У коле вучняў Майстра мудры жыў.
Найлепшы вучань быў і найцікаўным,
Яшчэ й паразважаць пра ўсё любіў.

“Ці ёсціка пытанне, на якое
Не змог бы наш Настаўнік даць адказ?”
Пайшоў на луг. А там – нібы на тое –
На кветках матылі былі якраз.

Схапіў ён у руку сваю якогась,
І ў жмені асцярожненька схаваў.
І Майстра, не чакаўшага такога,
Хітруючы, з усмешкай запытаў:

“Прабач мяне, Настаўнік, мо я ўпёрты,
Але скажы мне, што ў руках маіх:
Які матыль – жывы тут альбо мёртвы?”
Й замёр, ператварыўшыся у слых.

І, Майстра свайго ловячы на слове,
Ўжо нават матыля хацеў сціскаць.
Вучыцель жа, не гледзячы, прамовіў:
“О, хлопчык мой! Усё ў тваіх руках!”

28.12.2010

А ці былі яны – размовы...

А ці былі яны – размовы,
І цуд з табою побач быць,
І тыя позіркі і словы,
Што могуць сэрца растапіць,

І напаіць душу пяшчотай,
І цяплынёй сваёй сагрэць?
Як спадзявалася я, што ты
Ўва мне патрэбу будзеш мець!

Ды раптам знішчыла расстанне
Пустыя мары. Вось і ўсё!
О, безнадзейнае каханне –
Бы кандалы на ўсё жыццё!

Ты нават і не развітаўся.
Пайшоў – і сонца патушыў.
І мне хваробаю застаўся
Вялікі смутак на душы.

Як мне змірыцца з горкім лёсам?
Хачу забыць тваё імя!
Мальбой узрушваю нябёсы,
А ратавання ўсё няма.

З’ядаюць дні мае і ночы
Боль успамінаў, неспакой:
Усюды мрояцца мне вочы
І незабыўны голас твой.

Ці пакаранне мне – разлука?
Паўсюдна бачу мілы твар.
І не спыныць мне тыя мукі,
І не заліць слязьмі пажар.

Губляю розум ад самоты –
Бо не сустрэць, бо не спаткаць.
Адно ўцяшэнне адзіноты –
Здаля нястомна бласлаўляць.

Якая сёння прыгажосць!

Якая сёння прыгажосць –
вачам і сэрцу – асалода!
Напэўна, гэта рай і ёсць –
раскоша, Божая лагода.

Вакол іскрыцца, ззяе снег
трымценнем зорных аплікацый.
Здаецца, так бы цэлы век
стаяць і ціха любавацца:

маліцца ўзнёсла на абшар,
чмурэць ад срэбраных карункаў,
пад вяззю шатаў, нібы ў дар,
прымаць марозу пацалункі,

глядзець, як сонца лашчыць лёд
абжыўшых дахі сталакцітаў,
і прагна піць паветра мёд,
зіміцай-матухнай наліты.

Пераклад. Б. Пастарнак. "Гарэла свечка" ("Свеча горела")

Б. Пастарнак

Сусвет ад замяці самглеў –
стаў ноччу белай.
Гарэла свечка на стале –
ўначы гарэла.

Як матылькі, якіх агонь
улетку кліча,
сняжынкі мкнулі да акон
раеннем знічак.

Завея клеіла на шкле
кружкі і стрэлы.
Гарэла свечка на стале –
дваім гарэла.

На столь і сцены аганёк
адкідваў цені:
спляценне рук, спляценне ног –
жыцця спляценне.

І чаравічкі – стук ды стук –
спяшалі зняцца.
І талы воск слязьмі разлук
закапваў плацце.

І ўсё гублялася ў імгле –
сівой, сшарэлай.
Гарэла свечка на стале.
О, як гарэла!

З кута на свечку подых плыў –
і жар спакусны
ўздымаў у неба пару крыл,
апальваў вусны…

Сцюдзёны люты быў, але
ў пурзе сшалелай
гарэла свечка на стале –
штоноч гарэла!

Б. Пастернак

Мело, мело по всей земле
Во все пределы.
Свеча горела на столе,
Свеча горела.

Как летом роем мошкара
Летит на пламя,
Слетались хлопья со двора
К оконной раме.

Метель лепила на стекле
Кружки и стрелы.
Свеча горела на столе,
Свеча горела.

На озаренный потолок
Ложились тени,
Скрещенья рук, скрещенья ног,
Судьбы скрещенья.

И падали два башмачка
Со стуком на пол,
И воск слезами с ночника
На платье капал.

И все терялось в снежной мгле
Седой и белой.
Свеча горела на столе,
Свеча горела.

На свечку дуло из угла,
И жар соблазна
Вздымал, как ангел, два крыла
Крестообразно.

Мело весь месяц в феврале,
И то и дело
Свеча горела на столе,
Свеча горела.

Зляцеліся зорачкі...

Зляцеліся зорачкі дзіўнымі птушкамі ў вырай,
падзюбалі неба, паселі праз дзіркі сачыць:
чаму маладзік усміхаецца шырай і шырай,
каго выглядае з-пад коўдры бахматай начы?

Каму да світання спявае імгла калыханку?
Куды накіроўвае ветрык пяшчоту сваю?
І што за яліна расце пры хаціне ля ганка?
І хто і нашто запаліў у акенцах агні?

Усё ім цікава, усё незвычайна хвалюе.
Вось толькі не ведаюць зоркі, што я давідна
на іх цікаванне гляджу і таксама пільную –
а ці не зляціць мне на шчасце ў далоні адна?

10.04.2013

Пераклад казкі "Курачка Раба"

Жылі калісьці дзед і баба.
Ў іх кураня было рабое.
І знесла яйка курка Раба,
Ды не прастое – залатое.
Дзед яйка біў – яно не б’ецца.
Бабуля біла – не разбіла.
А мышанё забегла ў сенцы,
Хвастом махнула – й разлупіла.
Дзядок над стратай горка плача.
Бабуля слёзынькі ўцірае.
А курка Раба ў вочы скача
І ў суцяшэнне кудахтае:
“Бабуля! Дзеда! Ну не трэба!
Не плачце! Я вас супакою!
Знясу вам новае – ‘шчэ лепей -
Не залатое, а прастое!”

"Здыму кватэру за інтым."

“Здыму кватэру за інтым.”
Жартуе нехта? Ці – сур'ёзна?
Курам на смех! І, разам з тым,
Гучыць адчайна, нават слёзна!

Жыллёвы крызіс дастае?
Ці "дрэннай" моладзі распуста?
Ў народа грошай не стае?
Ў кішэнях звяла ўся “капуста”?

Здаваць пакойчык за інтым –
Адкуль такі дзікунскі "рэверс"?
З Парыжу, кажуць. Гэта ў ім
З’явіўся грэшны “соntrе сеrvісе”.

Прадажа цела – каб пражыць
На "пай" сярэдняга заробку.
Як існаваць, каб не грашыць?
Няўжо – у цемру паасобку?

Пайшоў па свеце моды ўзбрык:
Лягальны ў фінаў “соntrе сеrvісе”,
Ў Маскве ўжо попыт гэткі ўзнік
І ў нас ужо "казычуць нервы".

“Здаю... здымаю... за інтым...”
Аб’явы брудныя змясцілі.
Не важна, як, не важна, з кім, –
Каб толькі ў хату жыць пусцілі.

“Прадам сябе! Патрэбны дом!”
Душа заходзіцца ад жаху…

Як добра сёння быць катом!
Ці , на худы канец, сабакам!

http://zvyazda.minsk.by/ru/pril/article.php?id=70115

Руская рулетка

Кахаць цябе – вар'яцкая гульня –
і жах, і жарсць – як руская рулетка.
У сэрца стрэл – і я ужо твая –
ля ног тваіх, як птушка-першалетка.

А лёс не спіць – ён круціць барабан
і ўзводзіць ствол. Там куля альбо пуста?
Прадбачу боль. Але… ў вачах – туман.
Але… гару ў руках тваіх распустай.

Шчалчок – асечка – міма, міма, мі…
А як далей? Ні выйсця, ні ратунку, –
адзіны шал. МілЕнькі, абдымі!
І дай забыцца ў млосці пацалункаў!

І дай апошні міг з табой сустрэць,
згарэць – і абагрэць на развітанне,
і, у нябыт з сабой забраўшы смерць,
табе пакінуць лепшае – каханне.

11.02.2013

Мя не руш...

Жыў-быў калісьці ў вёсцы пан –
Шаленец, вылюдак і гнюк,
Аматар гульбішчаў і п’янства.
Ён надта здзекваўся з сялян:
Не “шкадааў” для “быдла” рук
І гвалтаваў дзяўчат сялянскіх.

Але рашылі ўсё ж яму
Хлапцы за гора і адчай
Адпомсціць жорсткаю забавай.
Адзін назваўся “Мя не руш”,
А два астатніх – “Не чапай”
І “Ну якая табе справа.”

Аднойчы лесам ехаў пан –
І раптам кара надышла:
Карэту карнікі спынілі,
Схапілі пана за жупран
І, распрануўшы дагала,
Палупцавалі й гонар збілі.

Ды й прывязалі аберУч
Да дуба, нібы да слупа.
Пан крыкнуў: ”Хто ж мяне зняславіў?”
Адзін назваўся “Мя не руш”,
А два астатніх – “Не чапай”
І “Ну якая табе справа.”

Стаіць пан дзень, стаіць другі,
Крывёй сілкуе камароў…
Ды тут бадзяга лесам крочыць.
“Ой ты, паночак дарагі!
Хто ж прывязаў цябе? За што?
Няўжо стаіш так днём і ноччу?”

Таропка зняўшы капялюш
І падляцеўшы да слупа,
Бадзяга дзівіцца – цікава…
А пан скуголіць: “Мя не руш!”
І ўдакладняе : “Не чапай!”
І “Ну якая табе справа!”

10.09.2011

Навострываць рыфмы на рыфах жыцця...

Навострываць рыфмы на рыфах жыцця –
Што гэта – забава ці ашаламленне?
А мо безвыходнасць? Хто знае. Хаця
Хутчэй за ўсё – прага да вершастварэння...

2.09.2011