Прывітанне

Мне трэба мала...

Мне трэба мала –
Менш, чым у юнацтве,
Калі здаецца –
Свет ля тваіх ног.
Крыху паспала?
Здолела падняцца?
Не цісне сэрца?
Дзякуй Табе, Бог!

Ёсць луста хлеба?
Ёсць да хлеба масла?
І ёсць, чым цела
Голае прыкрыць?
Ці болей трэба
Ў мітусі сучаснай?
Душой здранцвелай
Смагі не ўталіць…

Ў тры горла есці?
Ў дзесяць – упівацца?
На поўк адзення
Рознага купляць?
Цягнуць і везці?
Сквапнічаць да трасцы?
На заканчэнне
З жалем пакідаць?

Гары ж ты гарам,
Марная залежнасць!
Ці не вар’яцтва -
Вера ў міражы?
Падкіну мары
Ў зорнае замежжа…
Праб’юся з рабства
Парасткам душы…

28.05.2011

Мы з табой адчувалі адное і тое ж...

Мы з табой адчувалі адное і тое ж,
Ды гады разаралі між намі мяжу –
І цяперака ты пра зямное ўсё мроіш,
А я, нібы дурніца, у неба гляджу.

Мы ў сваіх “даляглядах” не здольны сысціся,
Але і разлучыцца не можам ніяк.
І дагэтуль не маем разумнага выйсця.
Існуем, нібы ў байцы: я – лебедзь, ты – рак.

Я вятрыскам ірвуся да сонца, на волю.
А ты клюшнямі ўпарта грабеш да вады.
Хоць і марым абое пра лепшую долю,
Цягнем воз уразброд невядома куды.

О, насмешка жыцця – супрацьлегласцяў повязь!
Прыцягненне-зліпанне – бяда палюсоў.
А таму я змаўкаю, не скончыўшы споведзь,
І ў бязглуздую збрую ўпрагаюся зноў…

13.03.2011

Дзень асенні змаўляецца з бабіным летам...

Дзень асенні змаўляецца з бабіным летам:
Пералічвае золата ў шатах бяроз
І страсае падатак – жывыя манеты –
За гадзіны арэнды зямлі і нябёс.

А пасля назірае за госцейкай пільна,
Як руплівы панок ці хітрун-гаспадар:
Ці ўздымае ў паветра шматкі павуціння,
Ці старанна іх лепіць прахожым на твар,

Ці ласкава кранае апошняй пяшчотай
Зіхатлівую чырвань, сцямнелую медзь,
Ці настройвае птушак на тэму адлёту,
Ці імкнецца паўсюль ды адразу паспець,

Ці прыгожа фарбуе зямлі далягляды,
Ці празрыстым трымае нябёсаў крышталь…

Колькі ў бабіным леце святла і спагады!
Але й гэтае свята часова, на жаль…

26.09.2011

Бяздоннае багацце

У Тураве жыў колісь Яраслаў –
Князь мудры, справядлівы і багаты.
Аднойчы ён з гасцямі паскакаў
На ўловы – паляўнічым быў заўзятым.

Набілі шмат дзічыны дружбакі.
Ды тура Яраслаў-ваяка ўбачыў.
Пагнаўся – ды, напэўна, лёс такі –
Пагоня абярнулася няўдачай.

Тур бег і раптам рэзка так звярнуў
На князя (апынуўся ж пад нагамі),
Што конь з разгону тура садануў –
І рухнуў, пратаранены рагамі.

І крупам так прыціснуў седака –
Шчэ момант – і расплюшчылася б цела.
Ды ў гэты час загоншчыка рука,
Бы цуд неспадзяваны, падаспела.

Ён туру ў вочы світку ўміг шпурнуў
І спрытна нож яму ўсадзіў у сэрца.
Той рынуў – нежывы ўжо – на зямлю –
І князь пазбег шчамлёткаў лютай смерці!

Калі ж зусім прыйшоў ужо ў сябе,
Загоншчыка – Ранцэвіча – паклікаў:
“Вось – золата – за ўчынак твой – табе!” –
І збан падаў з чырвонцамі вялікі.

Але Ранцэвіч гэткі быў мудрэц:
Кіёк узяў, праткнуў да дна збаночка –
“Як будзе дно – багаццю і канец.
Сапраўдны скарб не вымераць кіёчкам!

Дый золата – забава для князёў –
Не надта й прыжываецца ў народзе.
Дай, княжа, дар такі мне за любоў,
Каб дна я аніколі не знаходзіў!”

Падумаў князь і кажа: “Вось бяда!
Калі б сабраў я ўсё свае багацце,
Ты нават і тады б дастаў да дна…
Дык што з табой рабіць мы будзем, браце?”

Загоншчык засмяяўся: “Пойдзем, князь,
Сапраўднае багацце нас чакае.”
Ўзяў меч – дый усадзіў у глебу ўраз.
“Вось, княжа! Бачыш, скарбніца якая?!

У ёй нікому дна не дасягнуць.
Зямелька – вось бяздоннае багацце.
Што грошы? Атрымаеш – пакрадуць.
А кут свой будзе ў сэрцы, быццам маці.”

Здзівіўся Яраслаў ( дый болей, чым)
Загоншчыкавай мудрасці бясцэннай –
І дарчую з пячаткай уручыў:
“Ранцэвічу – на дзесяць пакаленняў.»

Дагэтуль, далібог, пад Мазыром
У вёсачцы Вяленічы сяляне
Шчэ помняць пра паданне – мудры ўрок.
Дагэтуль і Ранцэвічы ў пашане.

Нашчадкі з роду ў род перадаюць
Той скарб, што застаецца дзіўным дарам :
Бяздоннае багацце – родны кут
І грамату – у цынкавым футляры.

Па беларускай легендзе: http://www.bellib.org/legenda/item/legenda/legenda-121.html

28.09.2011

Стаўлю Вам вышэйшы бал...

"Паэтычныя яслі. Нават не садок, а яслі. І гэта - на нацыянальным сайце беларускай паэзіі!" (каментар на ВЕРШЫ.РУ)

Стаўлю Вам вышэйшы бал
За радкі крытычныя:
"Гэта, людцы, не партал –
Яслі паэтычныя".

Тут паэтаў-немаўлят,
Не набыўшых розуму,
Ставяць літасціва ў рад
З творцамі сур'ёзнымі.

Дазваляюць рыфмаваць,
Забаўляцца моваю.
Але ж як іх атрымаць
Без садка – гатовымі?

22.04.2012

Каментар да запісу: http://vershy.ru/content/tsi-ests-shto-nebudz-l

Якая сёння прыгажосць!

Якая сёння прыгажосць –
вачам і сэрцу – асалода!
Напэўна, гэта рай і ёсць –
раскоша, Божая лагода.

Вакол іскрыцца, ззяе снег
трымценнем зорных аплікацый.
Здаецца, так бы цэлы век
стаяць і ціха любавацца:

маліцца ўзнёсла на абшар,
чмурэць ад срэбраных карункаў,
пад вяззю шатаў, нібы ў дар,
прымаць марозу пацалункі,

глядзець, як сонца лашчыць лёд
абжыўшых дахі сталакцітаў,
і прагна піць паветра мёд,
зіміцай-матухнай наліты.

Георгію Ліхтаровічу

Да Вашых вершаў, як да крыніцы,
Тулюся прагна, каб наталіцца
Настоем думак і адчуванняў –
Пітвом настрояў і разважанняў.
Сярод будзённай нуды пустэчнай
Яны здаюцца мне нечым вечным.

Кідаю сэрца ў ручай агністы
Са слоў бурлівых і струмяністых –
І раптам чую ўнутры сугучча
З ўсім, што, пэўна, паэта мучыць,
Над чым ён плача, з чаго смяецца
І што хавае ва ўласным сэрцы.

І бачу мудрасць у кожным слове,
І па-за словам – святло любові,
І спачуванне, і захапленне…
І ў кожным творы – жыцця трымценне...

Кладу ў скарбонку "Агульны сшытак" –
Прымаю шчырай душы здабытак.

19.03.2012

Чапляюся за кожны ўласны дзень...

Чапляюся за кожны ўласны дзень,
За міг, падараваны мне, дурніцы,
Са смагаю, нібыта авадзень,
Які не можа кроўю наталіцца.

Шукаю ў кожнай справе божы знак
І сэнс ва ўсім, што зведала-стрывала, –
І бачу, што усё ідзе не так,
І вопыт мой накоплены – няўдалы.

Няўжо жыву дарэмна? Што рабіць?
Набытае – расплата за правіны.
Хоць знаю – абы-як прадзецца ніць,
Ды нельга супыніць ні на хвіліну.

З ашмоцця абы-што старанна тку –
І сорамна, і горка, і балюча.
Сама сябе хапаю за руку –
Ды гэтым толькі больш істоту мучу.

28.12.12

Ці вершаплёцтва не запой?

Ці вершаплёцтва не запой?
Ледзь наталіўся хмельнай брагай –
І тут жа зноў на вадапой
Усё такая ж гоніць смага.

Так моцна торгае нутро
І так пісаць душу ўздымае,
Што мусіш брацца за пяро,
Хаця і слоў пакуль не маеш.

Ды дзе ў натхнення з рук урвеш,
Дзе заглынеш з прасторы фразу, –
І зноў свярбіць істоту верш
І не спыняецца, зараза!

Яго ніяк не адчапіць,
Пакуль не скінеш на паперу
І не пачне асобна жыць
І ўсё вакол сабою мераць.

Тады хвілінку адпачнеш,
Пасля – другую – пасумуеш
І зноў – ужо на новы верш –
Свае вар'яцтва накіруеш.

Ці алкаголік – графаман,
Што ўласнай волі ўжо не мае?
Ці апантаны наркаман,
Які на рыфме завісае?

Мо вершаплёцтва – не запой,
А паэтычная бадзяга?
Але чаму ж на вадапой
Усё такая ж гоніць смага?

Мужык, што з вёскі "вылупіўся" ў людзі...

Мужык, што з вёскі "вылупіўся" ў людзі,
Да маці, на радзіму, прыязджае.
Ідзе ў крутым “прыкідзе” ўперад груддзю –
Суседзяў-зямлякоў не заўважае.

– Васіль! Які касцюм! А справіў дзе ж ты?
– Купіў. У Будапешце. Ды за еўры.
– Ты што! А ці далёка – Будапешта?
– Адсюль? Дзве тышчы верст амаль, напэўна.

– Глядзі-ка! Глухамань у іх якая,
А рэчы неблагія вырабляюць!

18.05.2011

Зрання ў цырульню завітаў...

Зрання ў цырульню завітаў
Кліент – рассеяны прафесар.
Ён задуменна сеў у крэсла
І галаву сваю падняў.

– Прашу пастрыгчы! Ды хутчэй!
Каб не спазніцца мне ў Анапу!

– Але ж... Але ж... Здыміце шляпу!

– О, выбачайце, брадабрэй!
Хоць не прыняў, дальбог, ні грама,
Ды не прыкмеціў, што тут дамы...

6.08.2010