Прывітанне

Кпінчыкі-сацірынчыкі. А.Г.

А.Г.

Я не люблю ўсё тое, што не я.
Але ж у тым – "разыначка" мая.

Сказаць "люблю" – падаць сябе прастэчай.
Дык лепш усё насмешкамі скамечыць.

22.04.2013

:-)))))))))))))))))))))))))))))))))

Верлібр

Сёння ў модзе верлібр. І таму... адчапіцеся, формы!
І памеры, і рыфмы – сілкі для радкоў-летуноў!
Там, дзе маецца сэнс, паэтычны настрой непаўторны,
Даравальна свабода абуджаных вольніцай слоў.

Хай зляцяць ланцугі са скаваных харэем пачуццяў!
Хай з-пад ямба збягуць заняволеных думак сляды!
Незалежная Муза крынічнай вады не замуціць,
Анідзе не пакіне пустой мнагаслоўнай нуды.

Дзіўнаваты верлібр не баіцца змятаць забабоны,
Хоць прыняць навізну не адразу ўдаецца камусь.
Ён пачаў існаваць у абшарах Еўропы шалёнай,
А цяпер акупуе радзіму маю – Беларусь.

Пачынаю чытаць, павялічваю попыт і дозу.
Пачытала б яшчэ. Але трэба адзначыць найперш:
Спадзяюся, верлібр не пяройдзе з паэзіі ў прозу,
Не забудзе, што ён усё роўна не проза, а верш.

22.01.2012

Вось кажуць – ісціна ў віне…

Вось кажуць – ісціна ў віне.
А што, калі ў бутэльцы суха?
Але гітара слых кране –
І верыш: ісціна – у гуках.

Чароўна струны затрымцяць,
Душу зацягнуць пераборы –
І слоў кахання не суняць,
І ўжо пачуцці – быццам мора.

І улюблёнасць у жыццё,
І боль пакут, і летуценні –
Нішто без гукаў. Сціхне ўсё –
І стануць сэрцы, бы каменні.

Што можа быць у цішыні,
Калі маўчанне – звон бязгучны?
Натхнення подыхі? Ані!
Застойнасць шэрасці цягучай!

Дык хай ляцяць яны, ляцяць
Па-над зямлёй, кудысьці ўгору,
Каб нашы душы насычаць
І напаўняць жыццём прастору.

Калі гітара слых кране,
Здаецца: ісціна – у гуках.
Хтось кажа: ісціна ў віне.
А што, калі ў бутэльцы суха?

20.05.2010

Пераклад верша J.L. McCreery "There is no death"

Не, смерці ўсё ж не існуе!
Хоць знічкі й сыплюцца ў мурог,
але па зорнай цаліне
іх зноўку сее Бог.

І прах зямны адолеў смерць:
падставіць пыл пад летні душ –
і ну калоссем залацець
і ружавець ад руж.

Заснення вечнага няма!
Хаця увосень лістапад
касой махае, прыйдзе май –
і зноў расквеціць сад.

І праз званочкі-галасы –
пасыл з нябачнага быцця –
пальецца спеў на ўсе часы
з галінак дрэў жыцця.

І бессмяротных духаў рой
неадчувальна плоць кране
і вечароваю парой
прамовіць смерці:”Не!”

7.07.2013

J. L. McCreery
“There is no death!”

There is no death!The stars go down
To rise upon some fairer shore
And bright in heavens jewelled crown
They shine for evermore.

There is no death!The dust we tread
Shall change beneath the summer showers
To golden grain or mellow fruit,
or rainbow tainted flowers.

There is no death the leaves may fall.
And flowers may fade and pass away
They only wait,through wintry hours,
The coming of the May.

The bird-like voice, whose joyous tones,
Made glad these scenes of sin and strife
Sings now an everlasting song,
Around the tree of life.

And ever near us, though unseen,
The dear immortal spirits tread;
For all the boundless universe
is life--there are no dead.

1863

Гарэза Кацька ўсё ніяк не засынае...

Гарэза Кацька
Ўсё ніяк не засынае.
Стамлёны бацька
Баяць казкі пачынае.

Праз паўгадзіны
У пакоі стала ціха.
Адзін гадзіннік
Лічыць выдыхі і ўдыхі.

Нарэшце маці
Ў спальню ўпотай зазірнула –
Пераканацца,
Што дачка яе заснула.

"Спіць, пэўна, Федзя?” –
І паправіла падушку.

"Спіць, як мядзведзік,” –
Адгукнулася
Дачушка...

2.09.2011

Гітара грае блюз

Гітара грае блюз.
Сусед да сценкі – вуха.
Ён мае добры густ –
Не можа не падслухаць.
Другую ноч запар –
Слухач мой гэта знае –
Канцэрт "Саюз гітар"
Гляджу я на Тутбае.

Лунае спеў душы
Над возерам натхнення.
Хутчэй святло тушы
І слухай – плачуць цені.
Без шчырасці такой
Было б самотна ў свеце.
Гук шчасцем і тугой
Плыве па Інтэрнэце.

Калі яшчэ і дзе
Я гэтак ачмурэю?
Пакуль канцэрт ідзе,
Прастора палымнее.
Здаецца, што жыццё –
Такія вось імгненні:
Гітара, забыццё,
З нябёсаў блаславенне…

Гітара грае блюз –
Цячэ струмень празрысты.
О, як жа я люблю
МузЫку-гітарыста!
Няма мацней спакус.
Сусед да сценкі – вуха.
Калі адменны густ,
Як гэта не паслухаць?!

28.08.2010

Анлайн-канцэрт "Саюз гітар" http://news.tut.by/culture/176080.html

Упершыню ў садок дзіцячы...

Упершыню ў садок дзіцячы бацька
Прыйшоў – дадому сына забіраць.

– Каторы Ваш – пытае выхавацель?

– Ды мне ўсё роўна. Раніцай вяртаць.

1.09.2010

Хлеб

Ці гэта звычка, ці патрэба –
Адчуўшы лепшы ў свеце пах,
Я зноў цалую бохан хлеба,
Які трымаю у руках.

Вось гэта водар! Ну й духмяны!
Смачней за ўсё, што з ім ядуць!
Але ж і варты той пашаны,
З якой на стол яго кладуць!

Ў ім болей кошту, чым каштуе.
Ды я без хлеба не магу –
Нібы ласунак ем – смакую
І, нібы скарб свой, берагу.

Ў ім – веліч сіл зямлі і неба:
Тут і сяўба, і ўсходаў рост,
І бласлаўленне шчодрай глебы,
Якой не шкодзіць і мароз.

І шум дажджоў, і сонцапёкі,
І каласоў налітых звон…
О, хлебаробы! Хлебапёкі!
За вашу працу – вам паклон!

За мазалі, за кроплі поту,
За працу – зранку да начы…
І я ізноў цалую ўпотай
Скарынку, цёплую з пячы…

А як за стол сядаю есці,
Хоць і прысмакі ёсць калі,
Імкнуся “Дзякуй” небу ўзнесці
За хлеб, што маю на зямлі…

Тры матылькі ля свечкі-сонейка...

Тры матылькі ля свечкі-сонейка ўначы
Спазнаць імкнуліся: “А што гэта – агонь?”
Адзін здалечку баязліва пасачыў –
І па вяртанні абвясціў, што свеціць ён.

Другі бліжэй да дзіва-свечкі падляцеў –
І апаліў раптоўна полымем крыло.
Затое вопыт, сапраўды, яскравы меў:
“Агонь пячэ! Мне ажно сэрца апякло!”

А трэці ўзняўся, ветрам кінуўся ў агонь –
І не спыніць яго было, і не ўтрымаць.
Хоць зведаў ісціну, што вабіла яго,
Але, не змог ужо нічога расказаць.

Чаму, калі даюць нам веды, разам з тым
Збаўляюць шанцу свету ісціну адкрыць?
Дурны гаворыць, ды не ведае, аб чым.
А мудры ведае, сумуе і маўчыць…

28.12.2010

Мужык ішоў сабе дадому...

Мужык ішоў сабе дадому.
Глядзіць – асфальт вакол разрыты,
Бардзюры – бы ўздымалі ломам,
А лаўкі – як збівалі бітай.

А ля пясоніцы вялікай –
Абрысы ямы глыбачэннай
І ў ёй – гарэза-Вераніка –
Увязла ажно па калені.

У ручках – новая лапатка,
На твары – бруд, пад ім – усмешка,
А ў вочках скачуць чарцяняткі:
"Уф! Нагулялася , нарэшце!"

6.08.2010

Касцы траву касілі ў пані...

Касцы траву касілі ў пані.
Стаміліся – ажно да млосці.
Ляглі апоўдзень на паляне,
Каб параўняць хоць трохі косці.

А тут і пані раптам едзе.
“Ўставайма! – шэпча наймалодшы, –
Бо быць бядзе. Убачыць нэндза –
Не дасць ні ежы нам, ні грошай.”

“Не трэба ўскокваць, – найстарэйшы
Астатніх сцішвае спакоем, –
Траву скубіце, хто спрытнейшы,
А я знайду, што пані мовіць.”

“Ну, гультаі, чаго ляжыце?” –
Пытае ў іх жанчына прыкра.
А хлопец кажа: “Гэта – выйсце
З праблемы, што раптоўна ўзнікла.

Касілі, пані, мы сумленна,
Але дайшлі да цуда-месца:
Мурог вялізны – па калена,
Касой не ўзяць – рукамі рвецца.”

“Касой – ніяк? – прамармытала
Ім гаспадыня (ой, дурніца!)…
“Ну, калі так… другая справа…
Вось гэтак, хлопцы, і рабіце…”

28.06.2011