Прывітанне

Прытча "Ісціна"

Было ў Платона шмат сяброў -
Балак і разявакаў.
Ён ім дарыў сваю любоў,
І думкі, і прысмакі.

Ды кожны сябра мовіў так
Нахабным тонам роўні:
“Хаця Платон мне і дружбак,
Ды ісціна каштоўней.”

І так дацялі-дапяклі
Мазгі яго і сэрца,
Што ён пакрочыў па зямлі -
Каб з ісцінаю стрэцца.

Бадзягі доўга не было…
Калі ж дамоў вярнуўся,
Сябры пілі яго віно,
Гарланілі, бы гусі…

Ён падышоў да іх бліжэй,
Паклаў свае манаткі…
“Ну, хто цяпер вам даражэй –
Платон… ці праўда-матка?”

Сябры сумеліся,… аднак,
Настойвалі ўсё роўна:
“Платон нам – сябра, гэта так,
Ды ісціна – каштоўней.”

Тады Платон без лішніх слоў
На стол з мяшэчка вытрас
Такое дзіва, што ў сяброў
Змяніўся твару выраз…

“Ну, што? Падходзьце! Ды бліжэй!
Вы ісціну жадалі?
Яна ўсяго вам даражэй?
Дык вось яна! Пазналі?”

Знямелі ўсе… (Няўжо не сон?)
І мовіў самы храбры:
“Сыдзі кудысьці, о, Платон!
Ты болей нам не сябра!”

Чарэшні-вішні

Чарэшні-вішні
У мароз –
Багаты студзень.
Гандляр увішны
Грэе нос.
Таўкуцца людзі.

Чарэшні – колам –
Па 500
Тутэйшых тысяч.
Мужык вясёлы
Сцішыў ход ,
Адчай на пысе.

“Не бачаць дзеці
Гэткі цуд.
Ну і прысмакі!
Вось бы прынесці
Ім крыху –
Хоць за адзнакі!

А ну, адваж мне,
Ды на ўсю
Маю зарплату!
Я – хлопец мажны –
Данясу
Мо як дахаты.

Хай знаюць людзі,
Што Ігнат –
Заможны самы!
(Хоць там і будзе –
Акурат
Два кілаграмы.)”

6.01.12

Давай запальвацца адзін ад аднаго...

Давай запальвацца адзін ад аднаго,
Нібыта свечкі, каб імглу перамагчы –
Ты ад майго натхнення, я, брат, ад твайго,
Бы дзве паходні адзінокія ўначы!

Няхай ярчэй шугае полымя любві
І ўсё вышэй мільгаюць іскры мілаты!
Ты цень маю сваім анёлам назаві –
І я прыйду, калі мяне паклічаш ты.

Мы будзем разам піць світальную расу
І наталяцца мілагучным хараством.
Я ў іншы свет зямное шчасцейка ўнясу,
Калі надыдзе час пакінуць родны дом.

А ты мяне, о, сябра мой, успамінай
І падкідай мне ў пекла вершаў вугалькі…
Калі ж пачуеш, як шапоча лісцем гай,
Прымі мае – з нябёс дасланыя – радкі.

30.07.2011

Сярэднявечча...

Сярэднявечча… Поўнач Англіі… Дарога...
Ускрай абочыны ледзь цягнецца жабрак...
Выходзіць з лесу Робін Гуд… І мех у ногі
Шпурнуўшы беднаму вандроўцу, кажа так:

-Я – Робін Гуд - той, хто багацце адымае
Ў людзей багатых і бяднейшым аддае -
Тым, хто дабра амаль ніякага не мае...
Вазьмі мяшэчак – у ім золата – твае.

Жабрак – у шоку: “Ну няўжо пашанцавала?!
Цяпер я казачна багаты! Дзякуй, Бог!”
Ды Робін Гуд махнуў мячом – і цела ўпала…
І ў жабрака забраў ён золата мяшок.

-Я – Робін Гуд - той, хто багацце адымае
Ў людзей багатых і бяднейшым аддае -
Тым, хто дабра амаль ніякага не мае...
Ты стаў багатым? Ўжо багацце - не твае...

Сцішэлі водгукі вайны…

Сцішэлі водгукі вайны.
Зжаўцелі фота – у альбомах.
А маці тыя ж бачыць сны –
Як сын вяртаецца дадому.

Вось там, далёка, між палёў…
Хто гэта там сцяжынкай крочыць?
Сыночак! Родненькі! Дамоў!
Нарэшце, ён! Не маняць вочы!

Хаця ў іх ява – туманом ,
Яны ўглядаюцца ў прастору…
А як чакала! Дзень за днём!
А колькі слёз праліла – мора!

Усё глядзела ўскрай сяла,
Не зачыняла нават дзверы.
Чаканнем толькі і жыла,
Ды успамінамі, ды верай.

Любоў да сына праз гады,
Нібы паходню, ціха несла.
Яно – у сэрцы назаўжды,
І там яму не будзе цесна.

Няўжо пачуў малітвы Бог,
Пашкадаваў: ”Матуля, годзе!”?
Няўжо жывы яе сынок,
Нібыта ў цемру не сыходзіў?!

Душа ірвецца ўжо ляцець
І ледзь трымаецца за цела.
Хутчэй да сыначкі – сустрэць!
Ды ногі квёлыя здранцвелі…

Яна крычыць: “Сыночак мой!”
Хусцінку сцягвае на плечы.
Змятае сон. А перад ёй –
Ізноў… тужлівая пустэча…

Байка пра жабак.

Зваліліся дзве жабкі ўнутр шклянкі
З густой, налітай толькі што смятанкай.

Мо гэтак паслізнуліся на глебе,
Ці нешта ім прымроілася ў небе,

Але згубілі раптам раўнавагу
І разам у смятанкавую багну

Зляцелі, бы падстрэленыя птахі,
І ластамі зашлэпалі ад жаху.

Абедзве павылуплівалі вочкі:
“Ратуйце! Тут няма ні астравочка!

Не выскачыць! Не выбрацца ніколі,
Каб вонку атрымаць былую волю!”

Адна рашыла не супраціўляцца
І лёсу свайму горкаму аддацца:

Злажыла на грудзях пакорна лапкі –
І больш ніхто не бачыў тую жабку.

Другая ж захацела пазмагацца,
Са смерцю відавочнай паспрачацца:

Загойсала, забілася ў смятане
З надзеяй: а мо гэтак лёс падмане.

Яшчэ й усмешка сонейка не згасла,
Як жабка атрымала востраў масла.

Але прыдбала новую гароту:
Хтось вынуў патанулую істоту,

Дастаў другую – тую, што не ўвязла,
Прадаў на рынку свежанькае масла,

І кінуў пераможцу-жабку … ў шклянку
З густой, налітай толькі што смятанкай.

14.11.2011

Ці вы чулі пра жахі ў Зімбабве?

Ці вы чулі пра жахі ў Зімбабве?
Я чытала – няма нават слоў!
Уявіце – нахабныя бабы
Там гвалтуюць чужых мужыкоў!

Налятаюць шалёным кагалам
І, вадзіцаю плюхнуўшы ў твар,
Штосьці колюць, каб "нешта" “стаяла”,
І "ўжываюць" раз “наццаць” запар.

А пасля, нагуляўшыся ўдосталь,
За сабой хутка "паляць масты" :
Завяршаюць да жудасці проста -
Выкідаюць мужчын у кусты.

Мужыкі там, заплюшчыўшы вочы,
Каб не бачыць свой сорам і жах,
Пакутуюць, бо “нешта” ‘шчэ хоча…
І ляжаць … галяком… у кустах…

А "бандыткі", сабраўшы "насенне",
На "багацце" чаруюць сабе.
Рытуал, кажуць, ёсць ачмурэнны,
Справа толькі ў мужчынскай "сяўбе".

Дык жа ж вы, спадары-беларусы,
Не спяшайце ў Зімбабве, малю!
А за вашае “нешта” баюся,
Бо я вас, хоць і ўпотай, люблю!

Вось яны напрыдумалі, чэрці, -
Каб у сперме багацце шукаць!
Мужыкі! Вы зімБАБАМ не верце!

Калі што...
Лепей тут...
"Апыляць"...

Магутны Божа! Барані маіх бацькоў!

Магутны Божа! Барані маіх бацькоў!
І ад хвароб, і ад нядолі беражы!
Вазьмі ў мяне маю пяшчоту і любоў –
І маім любым, дарагім дапамажы!

Ты захавай іх – кожны дзень і кожны крок,
Сваім дыханнем ратавальным абдымі!
Бацькі – святое… Блаславі іх шчодра, Бог,
Каб і далей мы заставаліся дзяцьмі!

Не абыйдзі іх поўнай чашай да пары,
Пакуль што самі не нацешацца быццём!
Не абнясі іх ціхім шчасцем – падары
Любоў, здароўе і напоўненасць жыццём!

Хай не старэюць, будуць моцнымі заўжды
І маладымі – тымі ж целам і душой!
Не дапусці да іх ні слёз, ані бяды!
Не замуці ніякім смуткам іх спакой!

Прымі ж удзячнасць, што узносіцца ў мальбе
За ўсё цудоўнае, што робіцца для іх:
Вялікі Божа! Шчыра дзякую Табе –
За маці й бацьку – за святло вачэй маіх!

13.05.2010

Снегавік

На двары маім узнік
незвычайны снегавік:
сімпатычны, абаяльны
дабрадушны і брутальны.

Распусціў з галінак коскі –
наймаднейшая прычоска –
нібы дрэды ці антэны.
Выгляд – проста ачмурэнны!

А на носе – эксклюзіў –
хтосьці шышку прычапіў.
Знекуль птушкі прылятаюць
и насенне ў ёй шукаюць.

А усмешка… А усмешка –
проста нейкая пацешка:
пазбаўляе ад турбот
заклапочаны народ.

Снегавёнка свет прыкмеціў –
и дарослыя і дзеці:
падыходзяць, аглядаюць,
шчыра ўсмешкамі вітаюць.

Беласкуры, яснавокі,
погляд – хітры, з павалокай,
хлопец – файны, незалежны.
Ці не ўнук бабулі снежнай?

4.02.2013

Фота сцягнута ў майго сябра http://sergastra.livejournal.com/492459.html

Дзень асенні змаўляецца з бабіным летам...

Дзень асенні змаўляецца з бабіным летам:
Пералічвае золата ў шатах бяроз
І страсае падатак – жывыя манеты –
За гадзіны арэнды зямлі і нябёс.

А пасля назірае за госцейкай пільна,
Як руплівы панок ці хітрун-гаспадар:
Ці ўздымае ў паветра шматкі павуціння,
Ці старанна іх лепіць прахожым на твар,

Ці ласкава кранае апошняй пяшчотай
Зіхатлівую чырвань, сцямнелую медзь,
Ці настройвае птушак на тэму адлёту,
Ці імкнецца паўсюль ды адразу паспець,

Ці прыгожа фарбуе зямлі далягляды,
Ці празрыстым трымае нябёсаў крышталь…

Колькі ў бабіным леце святла і спагады!
Але й гэтае свята часова, на жаль…

26.09.2011

Пераклад санета 22 У. Шэкспіра.

Люстэрка маніць – я ‘шчэ не стары.
Тваё юнацтва сілы мне дае.
Але памру, дажыўшы да пары,
Калі й цябе няўмольны час кране.

Дзеля красы чаруючай тваёй
І атуліўшай сэрцы мілаты -
Мае – ў тваёй грудзі, твае – ў маёй :
Ці мне магчыма быць старэй, чым ты?

Так беражы сябе, любоў мая,
Як берагу сябе я для цябе.
Мне сэрца літуй, як пястую я
Нібы дзіцё матулечка – твае.

Сустрэну смерць – мае адпусціш ты,
Твае ж ва мне ўжо будзе назаўжды.

W.Shakespeare, Sonet 22

My glass shall not persuade me I am old,
So long as youth and thou are of one date;
But when in thee time's furrows I behold,
Then look I death my days should expiate.

For all that beauty that doth cover thee
Is but the seemly raiment of my heart,
Which in thy breast doth live, as thine in me:
How can I then be elder than thou art?

O, therefore, love, be of thyself so wary
As I, not for myself, but for thee will;
Bearing thy heart, which I will keep so chary
As tender nurse her babe from faring ill.

Presume not on thy heart when mine is slain;
Thou gavest me thine, not to give back again.