Прывітанне

Шчэ не дзяліўся лёд на скібы...

Шчэ не дзяліўся лёд на скібы,
Не ўзрушваў рэкі крыгаход,
А ўжо адліга пахне рыбай
І свет шалее, нібы кот.

А тварык сонейка ў сінечы
Квітнее ўсмешкаю такой,
Што сон зімовы чалавечы
Знімае, нібыта рукой.

І цягне лётаць, бы ў дзяцінстве,
Падкідваць мары ў вышыню
І з хорам птушак у адзінстве
Гукаць замовамі вясну.

О, птушкі...

О, птушкі! Ціўкаюць, звіняць,
Шапочуць, каркаюць, шчабечуць…
Яны не могуць не спяваць,
Не перагуквацца аб нечым.

У тым – прырода іх і лёс,
Патрэба іх і асалода –
Заводзіць спевы да нябёс –
Штодня, не гледзячы на моду.

І песень тых не параўнаць,
Як не злічыць іх шматгалоссе -
Усім на свеце дагадзяць,
Бо ўсе майстэрскі сола ўзносяць.

Рулады, трэлі, перасвіст,
Каленцы, ўздохі, пераборы…
І кожны – творца і артыст.
Ці скажаш, лепей з іх каторы?

Вось так і я. Хоць як паэт,
Бадай, каштоўнасці не маю,
Нястомна вершы ў белы свет,
Бы песні птушка, уздымаю.

Няхай ляцяць, куды падзьме,
Ў чыю душу пагоніць ветрык,
Каб сэрца шчырае мае
Спявала-дыхала ў паветры.

Мо і занадта просты спеў
І дзе-нідзе не тыя словы...
Ды свет бы радасці не меў,
Каб не птушыныя размовы.

15.06.2010

Давай не будзем сумаваць...

Давай не будзем сумаваць
аб тым, чаго ў нас не было!
Усім “на жаль” сваім назло
давай не будзем сумаваць!
Ледзь толькі плоць адыдзе ў тло,
як дух-гало пачне крыляць.
Давай не будзем сумаваць
аб тым, чаго ў нас не было!

28.03.2013

Ну што за вясна...

Ну што за вясна –
Дажджы і дажджы?!
Ажно чарвякі звар’яцелі!
Чыя ў тым віна?
Ўжо плямы іржы
На мне – на душы і на целе.

Свет плёхае, лье,
Гуляе вадой .
Як столькі паветра трымае?
Зямля ўжо не п’е
З нябёсаў напой –
І так ад струменяў п’яная.

Бы мора – палі,
Балота – двары.
Як нораў стыхіі адужаць?
Як выжыць, калі
Вакол і ўнутры –
Адныя самотныя лужы?

28.05.2010

Спас

Сціхнуў дзень, потым згас
І прылёг адпачыць,
А збянтэжаны Спас
Заблукаў уначы...

І, ад пахаў п’яны,
Чараўнічай рукой
Насцяліў туманы
Па-над соннай ракой…

І навешаў расы
На траву, быццам слез,
І заплёў валасы
Сарамлівых бяроз.

А, забраўшыся ў сад,
Стаў па дрэвах лупіць,
Спелых яблыкаў град
У далоні лавіць…

А як кінуў дурэць
Свой набытак лічыць,
Ён схітрыўся паспець
З неба знічку ўхапіць

І між хмар адшукаць
Залаты маладзік,
Дый над хатай узняць
На той зорачкі цвік.

Хутка бавіцца час...
Мізарнее імгла…
Ходзіць Яблачны Спас
У чаканні святла...

І ўладарна, бы цар,
Аглядае палі
Не лайдак – Гаспадар
Працаўніцы-зямлі…

Да закінутай вёсачкі...

Да закінутай вёсачкі, Богам забытай,
Дзе дзіцячага смеху нідзе не пачуць,
Дзе ўжо крамы няма, ганак школы разбіты,
Я, ў дарозе стаміўшыся, мусіў звярнуць.

Тут калісьці жылі, і даволі багата,
Грамадой працавалі на шчодрай зямлі,
Але вось ужо ўсе закалочаны хаты
І палі пустазеллем ужо зараслі.

Маладзенькія ў горад даўно паўцякалі
Дыскатэкаў і лёгкага хлеба шукаць,
А старых год за годам усіх пахавалі –
І руку ўжо нікому няма тут падаць.

Акрамя трох бабулек ды дзеда старога
Тут ніхто не адчыніць скрыпучых дзвярэй.
На ўсю вёску адна засталася карова
Ды з дзесятак які захудалых курэй.

Іх усіх сцеражэ небрахлівая шаўка,
Што не кінула вёску і гэтых старых,
Чый сусвет – тэлевізар ды скарб аўталаўкі,
Што калі-нікалі прыязджае да іх.

Але, што ім купляць? Толькі хлеба ды солі,
Ды запалак, ды, можа, крыху танных круп
Дзе тых грошаў набраць, каб прыдбаць нешта болей?
Ім ячкі – прысмакі, ды рэдзенькі суп.

Ім бы сілы знайсці, каб дабрацца да печы
І ў спякоту няшчадную трохі паспаць.
Ім бы, гэтым старым, у цянечку прылегчы,
А яны пачалі ўсе мяне частаваць!

Але ў сэрцы зрабілася горка і смутна
І заскрыбліся кошкі чамусьці ў душы.
Я папіў малачка, нібы сын які блудны,
І цішком пацягнуўся ізноў да шашы.

Колькі ж гэтакіх вёсачак з картаў сціраюць!
Іх знішчаюць і дзеянні нашы, і час…
Але зрэдку у снах вёскі зноў ажываюць,
Каб, нібыта матулі, маліцца за нас.

18.03.2010

Мужык у мора ў паліто нырае...

Мужык у мора ў паліто нырае,
Чым выклікае ступар у жанчыны:

– Што гэта з Вамі?

– Мыю, вымываю.

– А ці не лепей пральная машына?

– Адзенне мыць у ёй, магчыма, лоўка,
Але ў мяне там кружыцца галоўка.

13.11.2010

Пераклад санета 66 У. Шэкспіра

Так існаваць? Ды лепей я памру,
Чым на бязвер’і цешыцца маной
І назіраць абраных галайстру
І перасыць нікчэмнасці дурной,

І шанаванне сквапнай хітрыні,
І гвалтаванне цноты там і тут,
І жорсткі здзек над святасцю любві,
І баль знясілля там, дзе сіла — цуд,

І шал мастацтва ў путах-ланцугах,
І дабрадзейнасць — найміткай у зла,
І тлум нявуцтва — у кіраўніках,
І прастату, што ў глупства перайшла.

Чым з гэтым жыць, лягчэй ужо сканаць...
Але шкада... любоў сваю кідаць...

W. Shakespeare, Sonet 66

Tired with all these, for restful death I cry,
As, to behold desert a beggar born,
And needy nothing trimm'd in jollity,
And purest faith unhappily forsworn,

And guilded honour shamefully misplaced,
And maiden virtue rudely strumpeted,
And right perfection wrongfully disgraced,
And strength by limping sway disabled,

And art made tongue-tied by authority,
And folly doctor-like controlling skill,
And simple truth miscall'd simplicity,
And captive good attending captain ill:

Tired with all these, from these would I be gone,
Save that, to die, I leave my love alone.

Арол сядзеў на дрэве...

Арол сядзеў на дрэве. Паглядаў.
І не рабіў, здавалася, нічога.
Тым часам заяц міма прабягаў
І захацеў сабе жыцця такога.

– Ц і я магу, прабачце, як і Вы –
Адпачываць гадзінамі без справы?
– Чаму б і не? Змагайся за правы!
Але чым гэта скончыцца, цікава?

Ну й зайчык пад сасной сябе ўпісаў,
Але прыладзіў цельца так няўмела,
Што вушкі хутка згледзела ліса
Падбегла, пасткай цапнула – і з’ела.

Мараль: каб недзе велічна сядзець
І працай прымітыўнай не займацца,
Спачатку трэба высака ўзляцець
І там не разгубіцца і ўтрымацца.

16.08.2010

Апошні ліст

Апошні ліст
На дрэве сіратлівым,
Бы на ўспамін
Аб летняй цеплыні,
Танцуе твіст
З вятрыскам трапятлівым
Пад енк галін
У хмарнай вышыні.

Яго далонь –
Хістальны знак надзеі
І прагі жыць,
І крохкасці жыцця –
Нібы агонь
Душу ў зазімку грэе,
Хаця й дрыжыць
Над рэшткамі быцця.

Ды ў нейкі дзень
Асенняй стылай слоты
І ён зляціць
Пад ногі мінакам –
У змрочны цень
У зеўру адзіноты.

І не змяніць
Нічога ў гэтым нам…

15.11.2011

Альбіноні. Адажыа.

Альбіноні… Адажыа… Скрыпка…
Несуцешна рыдае прастора.
Як жа ўсё прыжыццёвае зыбка!
Як ад радасці блізка да гора!

Толькі кветка пялёсткі расправіць
і зірне небу сіняму ў вочы –
як зляціць… і пакіне, як замець,
жменьку смецця ў далоні дзявочай.

Толькі ранкам успыхне надзея
і праменьчык блісне праз аблокі –
як раптоўна душа халадзее
і цішэюць аслаблыя крокі.

І нявечнае плачацца ў вечнасць
пра ўсё тое, што хутка мінае:
пра адмераны век чалавечы,
пра мароз у квітнеючым маі,

пра скаваныя лёдам жаданні
і ў кайданы закутыя рукі.
пра бясконцую муку кахання
пад сякерай расстання-прынукі.

Пра самое жыццё, дзе пакуты
азараюцца ўспышкамі шчасця.
Альбіноні… Адажыа… Смутак…
Як апошняе ў свеце прычасце.

21.04.2013

Альбіноні. Адажыа. http://www.youtube.com/watch?v=hLzosurZNAY&feature=player_embedded