Прывітанне

Гарэза Кацька ўсё ніяк не засынае...

Гарэза Кацька
Ўсё ніяк не засынае.
Стамлёны бацька
Баяць казкі пачынае.

Праз паўгадзіны
У пакоі стала ціха.
Адзін гадзіннік
Лічыць выдыхі і ўдыхі.

Нарэшце маці
Ў спальню ўпотай зазірнула –
Пераканацца,
Што дачка яе заснула.

"Спіць, пэўна, Федзя?” –
І паправіла падушку.

"Спіць, як мядзведзік,” –
Адгукнулася
Дачушка...

2.09.2011

– Купі слана! – дзіцё свярбіць...

– Купі слона! –
Дзіцё свярбіць.

– Ты што! Дый ежы ў нас не маецца!

– А тут напісана, глядзі –
“Карміць слана забараняецца!”

10.08.2010

Пераклад санета 130 У. Шэкспіра.

Зусім не сонца – бляск яе вачэй
І не каралы – вуснаў спелы тон.
Бялюткасць грудзяў снега не ярчэй
Ды й валасы – не хвалі наўздагон.

З квіценнем роз шыкоўных на кустах
Не параўнаю скроняў прыгажосць.
І любы пах – маёй каханай пах –
Не лепшы водар з тых, што ў свеце ёсць.

Хаця й прыемна голас мілай чуць,
Але ж і ён – не спевы салаўя.
Калі ж Багіні недзе існуюць,
Тут, на зямлі, адзіная – мая.

Таму, напэўна, так яна цудоўна
І ёй не трэба слоў маны любоўнай…

W.Shakespeare Sonet 130.

My mistress' eyes are nothing like the sun;
Coral is far more red than her lips' red;
If snow be white, why then her breasts are dun;
If hairs be wires, black wires grow on her head.

I have seen roses damask'd, red and white,
But no such roses see I in her cheeks;
And in some perfumes is there more delight
Than in the breath that from my mistress reeks.

I love to hear her speak, yet well I know
That music hath a far more pleasing sound;
I grant I never saw a goddess go;
My mistress, when she walks, treads on the ground:

And yet, by heaven, I think my love as rare
As any she belied with false compare.

Заходзіць у аўтобус кантралёр...

Заходзіць у аўтобус кантралёр:
“Тут зайцы ёсць? “ – і грозна хмурыць броўкі.
“Ну, я!” – хтось вымаўляе. Люд замёр.
“А, заяц!
Ну, дык вось табе маркоўка!”

18.10.2010

E-mail

Мілы мой, дарагі! Без цябе на чужыне
не жыву – успамінамі сэрца гаю.
Не стрываўшы, табе на паштовую скрыню
адпраўляю пасланне – пяшчоту маю.
Не здзіўляйся, прымі гэты файл-прывітанне,
не адкідвай яго ні ў карзіну, ні ў спам.
Хай і ўзімку цябе пазабавіць каханне,
што было не пароўну адмерана нам.
Асцярожна спампуй гэты сціплы дарунак --
недачытаны ліст, што сарваўся падчас
распранання дубоў, і па восені юных.
Захавай успамін. І забудзь пра адказ.
Я нічога, дальбог, ад цябе не чакаю.
Што – няшчырыя словы? Адчэп для вачэй!
Знемагаю ў зіме. І ўсё маюся маем.
І дагэтуль мяне тая ж горыч пячэ.

31.12.2012

Пытае ў першаклашкі бацька...

Пытае ў першаклашкі бацька:

-Коля!
Ну, як твой першы дзень прайшоў у школе?
Ці многаму наўчыўся ты, сынок?

-Не надта… Хутка скончыўся урок -
І мы пайшлі дамоў з суседскай Волей,
Дык прыйдзецца схадзіць яшчэ разок….

Песіміст бачыць...

Песіміст бачыць толькі тунэля бясконцую цемру,
Аптыміст – толькі ззянне святла ў чорнай пастцы тунэля.
Рэаліст – і тунэль, і святло, і… о,бедныя нервы! –
Нейкі там сілуэт, што ляціць – нібы ў некага цэліць.

І адзін машыніст цягніка, што стралою імчыцца,
Успрымае крытычна і пільна паўночную яву:
Бачыць трох ідыётаў, якім закарцела напіцца
І палегчы на рэйках, забыўшы, што гэта - не лавы.

Мужык п'яны, усеўшыся ў трамваі...

Мужык п'яны, усеўшыся ў трамваі,
Гарэлку, шклянку знекуль дастае,
Рукой дрыготкай вадкасць налівае,
Глядзіць зачаравана на яе.

Адну, другую дзівіцца хвіліну.
Сядзіць, чакае нечага свайго.
Народ, які не ведае прычыны,
Насмешліва ўсміхаецца з яго.

А тут ужо й кандуктар рушыць танкам:
”Плаціце за праезд!” – білеты рве.
П'янчужка падымае спрытна шклянку:
“О! Тост! Ну, за праезд!” – і прагна п'е.

16.04.2012

Прытча "Ісціна"

Было ў Платона шмат сяброў -
Балак і разявакаў.
Ён ім дарыў сваю любоў,
І думкі, і прысмакі.

Ды кожны сябра мовіў так
Нахабным тонам роўні:
“Хаця Платон мне і дружбак,
Ды ісціна каштоўней.”

І так дацялі-дапяклі
Мазгі яго і сэрца,
Што ён пакрочыў па зямлі -
Каб з ісцінаю стрэцца.

Бадзягі доўга не было…
Калі ж дамоў вярнуўся,
Сябры пілі яго віно,
Гарланілі, бы гусі…

Ён падышоў да іх бліжэй,
Паклаў свае манаткі…
“Ну, хто цяпер вам даражэй –
Платон… ці праўда-матка?”

Сябры сумеліся,… аднак,
Настойвалі ўсё роўна:
“Платон нам – сябра, гэта так,
Ды ісціна – каштоўней.”

Тады Платон без лішніх слоў
На стол з мяшэчка вытрас
Такое дзіва, што ў сяброў
Змяніўся твару выраз…

“Ну, што? Падходзьце! Ды бліжэй!
Вы ісціну жадалі?
Яна ўсяго вам даражэй?
Дык вось яна! Пазналі?”

Знямелі ўсе… (Няўжо не сон?)
І мовіў самы храбры:
“Сыдзі кудысьці, о, Платон!
Ты болей нам не сябра!”

Пераклад санета 102 У. Шэкспіра.

Люблю не менш - ды меней дэманструю,
Хаця пачуцці сталі ‘шчэ мацней;
Але нашто любоў сваю святую
Нібы тавар, праносіць між людзей?

Вясну кахання песняй салаўінай
Я з Філамелай разам апяваў,
Ды ўслед за ёй жалейку сваю кінуў,
Калі прышла пара сталення траў.

І не таму, што летам не прыемна
Ліць серэнады страсныя ўначы, -
А бо даступнасць квецені багемнай
Дае магчымасць одам адпачыць.

Таму язык трымаю ад сугуччаў,
Каб спеў любві табе не надакучыў.

W. Shakespeare, Sonet 102

My love is strengthen'd, though more weak in seeming;
I love not less, though less the show appear:
That love is merchandized whose rich esteeming
The owner's tongue doth publish every where.

Our love was new and then but in the spring
When I was wont to greet it with my lays,
As Philomel in summer's front doth sing
And stops her pipe in growth of riper days:

Not that the summer is less pleasant now
Than when her mournful hymns did hush the night,
But that wild music burthens every bough
And sweets grown common lose their dear delight.

Therefore like her I sometime hold my tongue,
Because I would not dull you with my song.

Згубілася дзяўчынка ў краме...

Згубілася дзяўчынка ў краме.
Стаіць , маленечкая, плача.

−А дзе бацькі? Дзе тата з мамай?
− Не ведаю… Пайшлі, няйначай.

−І як жа, дзетачка, іх клічуць?

Ды ўжо ў яе цукерка ў роце,
На вуснах – слінка, пах сунічны…

−Іх клічуць: “Лапачка і Коцік.”

6.10.2010