Прывітанне

Інспектар школьны, едучы праз вёску...

Інспектар школьны, едучы праз вёску,
Спытаў у вучня, дзе дарога ў школу.
Той паказаў... Назаўтра ж каля дошкі
Хлапец урок адказваў – вочы долу.

Павесіў карту госцейка-інспектар:
"Ну-с! Пакажы дарогу на Варшаву!"
Малец глядзеў, маўчаў... І вось дапетрыў,
Як адказаць – і быць пры гэтым правым:

"Шаноўны пан сюды не ведаў шляху.
Ў мяне ж пытае шлях ажно да ляхаў!"

19.08.2011

Ну што за вясна...

Ну што за вясна –
Дажджы і дажджы?!
Ажно чарвякі звар’яцелі!
Чыя ў тым віна?
Ўжо плямы іржы
На мне – на душы і на целе.

Свет плёхае, лье,
Гуляе вадой .
Як столькі паветра трымае?
Зямля ўжо не п’е
З нябёсаў напой –
І так ад струменяў п’яная.

Бы мора – палі,
Балота – двары.
Як нораў стыхіі адужаць?
Як выжыць, калі
Вакол і ўнутры –
Адныя самотныя лужы?

28.05.2010

– Прывітанне! Як жывеш?

– Прывітанне! Як жывеш?
Кажуць, Янка, многа п'еш?
Гэта праўда альбо не?
Мо не верыць мне мане?

– Меўся грэх такі, браток, –
Ухапіць калі глыток.
Але кінуў я даўно
Піць гарэлку і віно.

Вось цягнуся сам не свой
З цяжкаватай галавой.
"Нізашто піць не пайду!" –
Сам сабе пад нос гуду.

Так дадому б і дайшоў,
Ды падумаў: "Ну і шоў!"
Разумніца-галава
Мне напіцца не дала."

Як яе не "асвяжыць"
І крыху не падлячыць?

Як да сябра зазірнуў –
Дзвесце грамаў і кульнуў...

2.09.2011

– Раней ты зваў мяне царыцай...

– Раней ты зваў мяне царыцай.
А што зрабілася цяпер?

– Пажыў з табой. І, каб не спіцца,
Рэспубліканцам стаў, павер!

Жнуць бабы жыта...

Жнуць бабы жыта. А здалёк
Іх вершнік спешаны вітае:
"Хай дапаможа ўсім вам Бог,
Апроч, мо, злодзея-шахрая!"

І раптам нейкая жняя:
Крычыць: “Пясок табе у вочы!
Адкуль ты ведаеш, што я
Ў суседа сена крала ноччу?"

7.07.2011

Адчуваючы змены ў прыродзе...

Адчуваючы змены ў прыродзе,
У паветры, у люстрах вады,
Птушкі ўвосень ірвуцца на поўдзень –
У цяпло – перажыць халады.

Ці інстынкты іх клічуць да ўзлёту
І збіраюць у вырай, у клін,
Ці з'яўленне асенняй самоты
Ў даляглядах радзімых мясцін,

Але некалі раніцай золкай
Пракладаюць у неба шляхі
Незлічоныя ластаўкі, сойкі,
Пліскі, жаўранкі, гусі, шпакі.

А пасля ў хваляванні вялікім,
Аглядаючы зверху палі,
Пад свае развітальныя крыкі
Над зямлёю плывуць жураўлі.

Углядаюся пільна, праз слёзы, –
І сыходзіць самотай душа.
А навокал трымцяць вербалозы
І злятае каштанаў іржа.

Я за клінам зрываюся знічкай –
Ды лячу ў халадэчу расы.
А мяне ўверх настойліва кліча
Шэпт узлётнай – маёй – паласы.

Разбяжацца б, узняцца на крылах –
І за выраем – за небаскрай –
Над радзімаю, сэрцайку мілай,
У чужы, ды прываблівы край.

Там, напэўна, жыццё – як у раі.
Паляцець? Але як? І калі?
Не магу. Бо на месцы трымае
Прыцягненне
Любімай
Зямлі...

4.09.2011

Прытча "Вядро з яблыкамі".

Купіў сабе маёмасць чалавеча –
Вялікі новы дом і сад фруктовы.
А з імі атрымаў (ой, недарэчы!)
Суседа – і зайздроснага, і злога.

Той жыў паблізу ў хаце-невялічцы
І нават працаваў дагэтуль недзе,
Але любіў наўмысна ды па звычцы
Штодня псаваць настрой сваім суседзям.

То смецця людзям ціхенька падкіне,
То ўпотай ім запэцкае вароты,
То так абразіць словамі сваімі,
Што нават размаўляць з ім неахвота.

Вось неяк навасёл прачнуўся рана,
Падыхаць захацеў, пайшоў у сенцы…
На ганку ж паслізнуўся нечакана,
Не ўбачыўшы з памыямі вядзерца…

Устаў. Падумаў: "Пэўна, ад суседа".
Памыў-пашараваў вядро да бляску.
Наклаў найлепшых яблыкаў-ранетаў
І нечаму ўсміхнуўся: “Калі ласка!”

Пакрочыў да суседа. Той убачыў:
“Даняў! Ідзе скандаліць! Ну й скажу я…”
А госць вядро паставіў і зазначыў:
“Хто чым багаты, той тым і частуе!”

21.05.2011

Спяваюць ружы пад акном...

Спяваюць ружы пад акном
Аб нечым ружавым, няйначай.
Зачараваны, дрэмле дом.
А дожджык слухае – і плача.

Хвалюе ветрам струмяні.
Раняе слёзы на пялёсткі.
Празрыстых кропелек агні
На кветках ззяюць, нібы росы.

– Сумуеш, дождж? Але аб чым?
Такую квецень не смакуеш!
А мо баішся, што ўначы
Ружовых казак не пачуеш?

Ці пад уколамі шыпоў
Расчараваўся ў прыгажосці?
Ці ў харастве ружовых сноў
Угледзеў зманлівае штосьці?

А дожджык плюхае, журчыць –
Ці ён спявае, ці гаворыць,
Самотным шэптам шамаціць
Пяшчотным кветкам песню-споведзь:

– О, ружы! Ваша прыгажосць –
Вачам і сэрцам на здзіўленне.
Ля вас, здаецца, – шчасце ёсць,
Але ж нядоўгі час цвіцення.

Аднойчы ветрык наляціць,
Кусты далонямі прылашчыць, –
І цуд ружовы абляціць,
А з ім – і прывіднае шчасце…

30.06.2010

Якія шэдэўры стварае мастак-сакавік!

Якія шэдэўры стварае мастак-сакавік!
Сівыя палотны грунтуючы марай-надзеяй,
Ён фарбы вясёлкі збірае на пэндзаля цвік
І ўводзіць у свет паэтычнай душой чарадзея.

У шэрых нябёсах малюе малінавы сон.
Запэцканы снег адсіняе шыкоўным адценнем.
Яго акварэлі змяняюць графічны сезон –
І зноў ажываюць пяшчотай паўтоны, паўцені.

Ён птушак гукае – каб радасцю дрэвы гулі.
Звініць ручаямі, купае праменчыкі сонца.
Спаўняе сімфонію “Цуды вясновай зямлі”,
Злучаючы колеры, гукі і пахі бясконца.

На дзіўную музыку промні мазкамі кладзе,
Яскравым святлом сагравае жывыя малюнкі
І шчасце даруе… Вясна-прыгажуня ідзе!
Хто ў шапку не спіць, той збірае яе пацалункі…

Байка пра жабак.

Зваліліся дзве жабкі ўнутр шклянкі
З густой, налітай толькі што смятанкай.

Мо гэтак паслізнуліся на глебе,
Ці нешта ім прымроілася ў небе,

Але згубілі раптам раўнавагу
І разам у смятанкавую багну

Зляцелі, бы падстрэленыя птахі,
І ластамі зашлэпалі ад жаху.

Абедзве павылуплівалі вочкі:
“Ратуйце! Тут няма ні астравочка!

Не выскачыць! Не выбрацца ніколі,
Каб вонку атрымаць былую волю!”

Адна рашыла не супраціўляцца
І лёсу свайму горкаму аддацца:

Злажыла на грудзях пакорна лапкі –
І больш ніхто не бачыў тую жабку.

Другая ж захацела пазмагацца,
Са смерцю відавочнай паспрачацца:

Загойсала, забілася ў смятане
З надзеяй: а мо гэтак лёс падмане.

Яшчэ й усмешка сонейка не згасла,
Як жабка атрымала востраў масла.

Але прыдбала новую гароту:
Хтось вынуў патанулую істоту,

Дастаў другую – тую, што не ўвязла,
Прадаў на рынку свежанькае масла,

І кінуў пераможцу-жабку … ў шклянку
З густой, налітай толькі што смятанкай.

14.11.2011

"Асцярожна! Злы сабака!"

"Асцярожна! Злы сабака!", –
напісаў на плоце хтось,
каб не трапіў аніякі
нежаданы ў хаце госць.

А для злыдняў, што наогул
не баяцца злых сабак,
гаспадар – зануда строгі –
дапісаў унізе так:

"Але ведайце, казлы,
гаспадар – шчэ болей злы!"

8.02.2013