Прывітанне

Пераклад санета 75 У. Шэкспіра

О, як няўтольна прагну я цябе -
Бы глеба ў спадзяванні на дажджы!
Кахаю… сам з сабой у барацьбе –
Бы скнара, што над золатам дрыжыць:

То гучна захапляюся табой,
То ціхенька хаваю ад людзей,
Каб хтосьці не адняў здабытак мой -
Ратунак у жыццёвай галаце.

Ледзь толькі наталюся ўдосталь ім,
Як смагну свайго шчасцейка ізноў,
Бо маю асалоду толькі ў тым ,
Што дорыць мне спакусніца-любоў.

Век чэзну й насычаюся вось так:
Багач – але галодны, бы жабрак.

W.Shakespeare, Sonet 75

So are you to my thoughts as food to life,
Or as sweet-season'd showers are to the ground;
And for the peace of you I hold such strife
As 'twixt a miser and his wealth is found;

Now proud as an enjoyer and anon
Doubting the filching age will steal his treasure,
Now counting best to be with you alone,
Then better'd that the world may see my pleasure;

Sometime all full with feasting on your sight
And by and by clean starved for a look;
Possessing or pursuing no delight,
Save what is had or must from you be took.

Thus do I pine and surfeit day by day,
Or gluttoning on all, or all away.

Турбую Музу: "Ну давай напішам верш!"

Турбую Музу: "Ну давай напішам верш!
Ты так даўно са мною разам не стварала!"
Але яна ў адказ мне крывіцца: "Найперш
Ты пакармі мяне – дай хлеба з лустай сала!"

"Ды што ты, мілая! Не маю. І не ем.
Бо я, прабач, – ахвяра вегетарыянства."
Не верыць Муза. Што ёй, Музе, да праблем!
Яна – прыхільніца абжорлівасці й п'янства.

Я прапаную ёй кавалак пірага
Ды агурок салёны побач выкладаю,
Але яна махае сумна: "Ні фіга!
З такой дыетай вершаванкі не складаю!"

Спрабую штосьці самастойна напісаць,
З сябе, бы сок, пустыя рыфмы выціскаю,
Але на выхадзе няма чаго шукаць.
Ва ўсякім разе, даражэнькія, не раю.

Вось дапішу апошні вершык – і звярну
Свае да смешнага дарэмныя патугі.
І буду слухаць з асалодай цішыню –
У два свае не-Музы-калістыя вухі.

24.10.2011

Такая стома ад жыцця...

Такая стома ад жыцця –
Нібыта мне пад сто гадоў.
А недзе ўперадзе – працяг,
А за працягам – нешта зноў.

Ужо нічога не хачу.
Душу не цешыць нават верш.
А свет хістаецца ўваччу:
"Яшчэ, нябога, пажывеш!"

І зноў мяне бадзяга-лёс
Кудысьці цягне за сабой.
А прывід стомы, нібы хвост,
Паўсюль матляецца за мной...

23.09.2011

Інспектар школьны, едучы праз вёску...

Інспектар школьны, едучы праз вёску,
Спытаў у вучня, дзе дарога ў школу.
Той паказаў... Назаўтра ж каля дошкі
Хлапец урок адказваў – вочы долу.

Павесіў карту госцейка-інспектар:
"Ну-с! Пакажы дарогу на Варшаву!"
Малец глядзеў, маўчаў... І вось дапетрыў,
Як адказаць – і быць пры гэтым правым:

"Шаноўны пан сюды не ведаў шляху.
Ў мяне ж пытае шлях ажно да ляхаў!"

19.08.2011

Пераклад санета 17 У. Шэкспіра.

Ну хто паверыць вершыку майму,
Калі я ў ім твой вобраз адлюструю,
Праз нейкі час - убачыўшы труну,
Куды схавае смерць красу жывую?

Калі ж вазьмуся рыфмамі ўсхваліць
І мілату, і воч нябесных чары,
Век пройдзе - скажуць: “Маніць! На зямлі
Не можа быць такіх анёльскіх твараў!”

І будзе ода слаўная мая
Ў стале жаўцець, адхіленая светам
З такой высновай: "Гэта балбатня
Была ўсяго-ткі мараю паэта."

Вось май ты сына – жыў бы - удвая:
Ў санеце й сыне бегла б кроў твая…

W. Shakespeare Sonet 17

Who will believe my verse in time to come,
If it were fill'd with your most high deserts?
Though yet, heaven knows, it is but as a tomb
Which hides your life and shows not half your parts.

If I could write the beauty of your eyes
And in fresh numbers number all your graces,
The age to come would say 'This poet lies:
Such heavenly touches ne'er touch'd earthly faces.'

So should my papers yellow'd with their age
Be scorn'd like old men of less truth than tongue,
And your true rights be term'd a poet's rage
And stretched metre of an antique song:

But were some child of yours alive that time,
You should live twice; in it and in my rhyme.

Смуткую...

Смуткую...
Спачуваю...
Сэрца рвецца на шматкі...

18.03.2012

Пакуль жыву...

Пакуль жыву – пішу.
Ратунак мой –
не адрываць аловак ад паперы.
Дакуль іх не спішу,
дагэтуль, веру,
я застаюся існасцю жывой.

Пакуль пішу – жыву.
Мой крыж – ствараць.
Яго нясу цярпліва і старанна.
І ні адну главу
свайго рамана
не паспяшаю кропкай абарваць.

13.03.2013

Перажыву...

Трэпанацыя кахання без наркозу?
Не турбуйся. Не памру. Перажыву.
Ты мне словамі ўсадзіў такую дозу,
Што ад шоку проста знесла галаву.

Пачакай – я і сама прытомнасць страчу –
Не аглухшая – аглушаная ўраз.
Не пачуеш ані стогну, ані плачу.
Ампутуеш? Не марнуй дарэмна час!

Ачуняю – не забудзецца ніколі
Гэты, пэўна, неабходны мне урок:
Як істоту выварочвала ад болю,
Як туга валіла моташная з ног,

Як усё вакол здавалася нямілым,
Як адштурхваў і прыцягваў вобраз твой…
Боль стрываю. Мне б хапіла толькі сілы
Не сарвацца,
Не пабегчы
За табой…

Паэты сёння не ў пашане

Паэты сёння не ў пашане.
Іх творы лепшыя не ў модзе.
У нас, на жаль, куды ні глянеш,
Адныя грошы верхаводзяць.

Хто мае розум – багацее,
Збірае еўры і даляры.
А вершаплёт – што ён умее?
Адныя “бары-растабары”.

Натхнення ветрык завітае
Да творцы нейкага знянацку –
І ён, бы дзіцятка, гуляе
Ў свае паперкі, як у цацкі.

Яго сусед – жыцця аматар –
Сябры, жанчыны, гулі, п’янкі…
А небарака-літаратар
Смакуе толькі вершаванкі.

Хавае ў стол свае багацце –
А мо калісьці надрукуе…
А мо якісьці абывацель
Яшчэ й заплаціць за якую…

Ну, ці не дурань? Па-любому,
Такая лірыка – бы смецце -
Бо непатрэбная нікому,
Бо ні знасіць яе, ні з’есьці…

Хлеб

Ці гэта звычка, ці патрэба –
Адчуўшы лепшы ў свеце пах,
Я зноў цалую бохан хлеба,
Які трымаю у руках.

Вось гэта водар! Ну й духмяны!
Смачней за ўсё, што з ім ядуць!
Але ж і варты той пашаны,
З якой на стол яго кладуць!

Ў ім болей кошту, чым каштуе.
Ды я без хлеба не магу –
Нібы ласунак ем – смакую
І, нібы скарб свой, берагу.

Ў ім – веліч сіл зямлі і неба:
Тут і сяўба, і ўсходаў рост,
І бласлаўленне шчодрай глебы,
Якой не шкодзіць і мароз.

І шум дажджоў, і сонцапёкі,
І каласоў налітых звон…
О, хлебаробы! Хлебапёкі!
За вашу працу – вам паклон!

За мазалі, за кроплі поту,
За працу – зранку да начы…
І я ізноў цалую ўпотай
Скарынку, цёплую з пячы…

А як за стол сядаю есці,
Хоць і прысмакі ёсць калі,
Імкнуся “Дзякуй” небу ўзнесці
За хлеб, што маю на зямлі…

У пекле...

У пекле, ля катла з гарачаю смалою
Узмыленыя чэрці кідаюць дровы ў топку
І чуюць сочны мат над дымам, над імгою
І гучны дружны смех – заразлівы і лёгкі.

– Што гэта за бардак? І што людзі тыя робяць?
– Гульня. У прэферанс. Хаця й не на манеты.
Там болей масквічы, якім нішто не шкодзіць
Пасля пякельных мук цяперашняга лета.

10.08.2010