Прывітанне

– Калі час яблыкі збіраць?

– Калі час яблыкі збіраць? –
Пытаюцца на ўроке ў Надзі.

Яна сапе.

– Іх лепей рваць,
Калі няма нікога ў садзе.

13.08.2011

Зноў глеба выбіваецца з-пад ног...

Зноў глеба выбіваецца з-пад ног
І свет вакол губляе раўнавагу.
Не ўпала. Але моташна і блага.
Вы чулі? Вы чыталі? Гэта – шок!

Паветра не хапае, каб глынуць.
А сэрца раптам стала аж замнога.
Але ж пакуль жывая? Дзякуй Богу!
О, вэрхал – існавання каламуць!

11.11.2011

Каб у адпачынку на прыродзе...

Каб у адпачынку на прыродзе,
Мілай прыгажосцю цешыць сэрца,
Людцы, беражыце асяроддзе –
Вашым жа нашчадкам застанецца!

Хай убачаць родныя прасторы
Самымі прывабнымі на свеце,
А не сорам гэткі і не гора -
Край у занядбанні й моры смецця.

Хіба ж мы ўсе разам не павінны
Даражыць адвечнымі дарамі?
Мы ж, усё-ткі, людзі, а не свінні,
Дык пара ўжо быць гаспадарамі.

На зямлю не кідайце ніколі
Тое, што вам болей не патрэбна!
Ці ж зямелька варта гэткай долі?
Ці не будзе сорамна прад небам?

Хай журчаць празрыстыя крыніцы
Чыстаю вадой незамутнёнай,
Хай гадуе сонейка суніцы
У травіцы казачна-зялёнай;

Хай спяваюць птушкі ў паднябессі
І пад німі пашы шчодра родзяць!,
Хай гаспадарамі недзе ў лесе
Па імху зубры павольна ходзяць!

Не згубіце гэты цуд міжвольна!
Паглядзіце, як вакол прыгожа!
Ці ж мы нашу скарбніцу не здольны
Захаваць, уславіць і прымножыць?

Я вершы не пішу..."

Верш выдалены

Што за лёс - быць паэтам гаротным?

Што за лёс – быць паэтам гаротным?
Як ні б’ешся, жыццё – каламуць.
Надрукуюць, але пасмяротна –
Бы вянок на труну пакладуць.

Скажуць словы – бы кінуць каменні
Ў раскапаную зеўру зямлі.
Памянуць, ды праводзін імгненні
Не забудуць гарэлкай заліць.

Прачытаюць апошнія вершы
І “пахваляць” памерлага так:
“І ў жыцці быў нябога не першы,
І сканаў, як апошні бядак.”

Мужык у мора ў паліто нырае...

Мужык у мора ў паліто нырае,
Чым выклікае ступар у жанчыны:

– Што гэта з Вамі?

– Мыю, вымываю.

– А ці не лепей пральная машына?

– Адзенне мыць у ёй, магчыма, лоўка,
Але ў мяне там кружыцца галоўка.

13.11.2010

Кашмар у люстры – гэта я?

Кашмар у люстры – гэта я?
Не можа быць! Я не такая!
Па-за люстэркам я другая!
Выява, пэўна, не мая!

Кранаю прывід цеплынёй:
Спярша рукі, пасля дыхання,
Але мана адлюстравання
Ужо зляпілася са мной.

І, начапіўшы мой узрост,
Удакладняе ўсе абрысы –
Ясней акрэслівае рысы
І парадыруе наўпрост.

Маё нутро ажно раве:
“Нашто мне гэткае аблічча?!”,
А Залюстэр’е ўпотай кліча
Кудысьці збегчы ад сябе.

Смяюся я. А што рабіць,
Калі паплакацца – не выйсце?
Мне ад сябе не адрачыся
І ўласны выгляд не змяніць.

Таму (а, чорт яго бяры!)
Я разганяю ўсмешкай хмары:
Бо ў кожнай звонку міс пачвары
Жыве красуня – унутры.

3.01.2012

– Над Вашымі вершамі можна заснуць...

– Над Вашымі вершамі можна заснуць, –
Гаворыць рэдактар паэту на ганку.

– І сам адчуваю, што вершыкі – муць.
А Вы надрукуйце іх як калыханкі!

13.08.2011

Бог сапраўды не роўна дзеліць...

Бог сапраўды не роўна дзеліць,
Калі ў людзей дарамі цэліць:
Вось гэтым – кожны дзень нядзеля,
А тым – і ў свята панядзелак.

Адному – долю, рукі-ногі
І шчасця людскага – бы з рогу,
Другому – горкі лёс нябогі
Ды нехлямяжнасць у дарогу.

Суседу справа – “Форд”, і дачу,
І жонку добрую ў прыдачу,
А злева – грошаў брудных пачак,
Але ў турме ён іх не ўбачыць.

Адной сяброўцы – і кар’еру,
І мужа з дзецьмі, і кватэру,
Другой – нацягнутыя нервы
І непрыемнасцяў без меры.

Але, хто сочыць за шляхамі,
Той знойдзе праўду і між намі:
Бог надзяляе нас дарамі,
Якія мы абралі самі:

Хто вінаваціў – вінаваты,
Хто ленаваўся – не багаты,
Хто з дому гнаў – не мае хаты,
А кпіў з гарбатага – гарбаты.

Хто забіваў – лічы забіты,
Хто здрадзіў – здрадаю спавіты.
Здаецца, кожны з нас – закрыты,
Ды лёс наступствамі прашыты.

Але чаму, як нарадзіўся,
Ужо й тады не маеш выйсця?
На ўласных продкаў азірніся
І з іх мінулым разбярыся.

12.11.2010

Супрацоўніку кажа калега...

Супрацоўніку кажа калега:
Стаць Галоўным бухгалтарам мусіць
Толькі той, каго не дзеля смеху
Наш Галоўны бухгалтар укусіць.

13.11.2010

Пляж недзе на Канарах...

Пляж недзе на Канарах… Жонцы – муж:

- Ты корм кату пакінула, хоць “Віскас”?

- Я думала, што ты ўжо даў, Ванюш…

- Ну, як заўжды… Штолета – дохне кіска…