Вітаю Вас на паэтычнай старонцы Таццяны Дзям'янавай.
Тут Вы можаце пазнаёміцца з маімі вершамі, наведаць блог і пачытаць апошнія творы.
Якія я пішу вершы? Якія пішуцца: тут ёсць і памылкі, і моўныя неахайнасці, і стылістычныя недарэчнасці. Але гэта – маё.
Я – не паэтка, я толькі вучуся. Спадзяюся, што расту і колькасць вершаў-недарэкаў будзе паступова змяншацца.
Рэйтынг катэгорый | Рэйтынг вершаў | ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
Хоць не дурань, не лайдак
і не крыварукі я,
нешта ўсё ў мяне не так:
набакір і наўскасяк
і ўсяму насуперак.
Мары зношваю да дзір,
яву рву й падлатваю.
У кагосьці ў будні – пір,
а ў мяне і ў святы – вір –
безграшоўе клятае.
Стану ранкам ля акна,
гляну – ззяе сонейка.
А пайду кудысь – хана:
проса дожджыку спаўна
сыплюць хмары-конікі.
І ў каханні у сяброў,
як ва ўсім, – гармонія.
А ў мяне – адна любоў –
жонка, што псуе мне кроў –
даўкая аронія.
У раі штодзённых спраў
ні ў адной не спраўны я:
мераў боты, як купляў,
ды праз тыдзень іх дастаў,
а яны – два правыя.
Жыць спрабую ўсё прасцей.
“Так лягчэй,” – кумекаю.
Ды мой шлях чамусь ідзе
не наўпрост, як у людзей,
а п’яною змейкаю.
Развярэджваю душу
недарэчнай хронікай,
ды занадта не тужу:
лёсу фігу пакажу –
й граю на гармоніку.
8.04.2013
Мая родная мова – калыска,
У якой мяне гушкала маці –
Калыхаючы песеннай нізкай,
Навяваючы сон немаўляці.
Нада мной рассыпаліся гукі,
Вадаспадам мелодый луналі,
А матуліны цёплыя рукі
Нібы спевы, мяне абдымалі.
Мая родная мова – акенца,
Праз якое я згледзеў юнацтва
І ў сусвет адчыніў свае сэрца,
Каб жыцця вечным вучнем застацца.
І, каб чэрпаць са скарбніцы ведаў
І празрыстай крыніцы маралі,
Я пявучымі словамі зведваў
Скарб, што продкі мае назбіралі.
Мая родная мова – куточак,
У якім я, напэўна, не першы
Столькі дзён бедаваў, столькі ночак,
Насычаючы думкамі вершы.
Праліваў, бы віно, адчуванні,
Марнаваў, як карцела, паперу –
Адлюстроўваў у творах каханне
Маляваў свет надзеі ды веры.
Мая родная мова – прасторы
Беларускай зямлі сінявокай,
Дзе нябёсы глядзяцца ў азёры,
Вадасховішчы, рэкі, пратокі.
А вакол – мілата прыгажосці:
Пералескі, лясы і дубровы.
Не апець Беларусь маю госцю,
Без пявучых эпітатаў мовы!
Мая родная мова – прытулак,
У якім я шчаслівы заўсёды –
Незалежна ад межаў няўтульных,
Ад свавольнага густу і моды.
Я і зараз у ім радасць маю,
І па скону душу супакою.
А пакуль што – жыву, і кахаю,
І валодаю мовай сваёю…
29.11.2010
Студэнцкія сяброўкі і сябры...
Студэнцкія сяброўкі і сябры…
Якая асалода ад сустрэчы!
А колькі ж год мінула з той пары,
Калі нас разлучыў расстання вечар?!
Сустрэліся… Эх, нам бы – ды назад –
У час, калі былі мы маладымі,
І верылі ў шчаслівы зоркапад,
І трызнілі ідэямі сваімі!
Тады было наперадзе жыццё
І мары – ў фарбах казачна-ружовых…
І радаснае першаадкрыццё
Пачуццяў, думак рознакаляровых...
Здавалася – ўвесь свет – ля нашых ног,
А шлях далейшы – светлы і бясконцы.
Ды кожнаму свой лёс прызначыў Бог.
І кожнаму – свае дажджы і сонцы.
Сустрэліся. Хоць нельга не пазнаць
Усіх, каго забыць і немагчыма,
На жаль, свавольства часу не суняць –
На тварах – вэлюм сталасці – маршчыны…
“Ты – як?”… “ Ты – дзе?”… “А муж, а дзеці – ёсць?”…
Абдымкі, пацалункі, хвалі смеху…
Ўспаміны пра юнацтва – хмельны госць,
Які да нас, сягонняшніх, заехаў.
Яго прыемна шчыра павітаць
І з ім паразмаўляць пра ўсё з ахвотай.
Ды ледзь пачнеш юнацтва ўспамінаць –
Як тут жа і ўціраеш слёзы ўпотай…
Шкада. Бо ўжо не тая весялосць,
І мы, на жаль, ужо не тыя людзі.
Таму бывай, жар-птушка – маладосць!
А мы цябе ніколі не забудзем...
22.12.2010
Бяда, сябры мае! Бяда!
Хварэе ўсё: зямля і нетры.
У нас усё брудней вада
І ўсё задушлівей паветра.
Вакол дымліва ад машын,
Ад прамысловых труб заводаў.
Набытку маем на грашы,
А на мільярд гняцем прыроду.
Дзічэе луг, радзее бор
Бяднее глеба паступова.
А чалавек, нібыта мор,
Свет перайначвае нанова.
Ссушае багнішчы балот,
Злівае “хімію” ў крыніцы
І ўсё шукае, абармот,
На чым яшчэ яму нажыцца.
Знішчае рэкі і лясы,
Жывёл і птушак не шкадуе –
Усё цішэй іх галасы
І ўсё радзей іх вуха чуе.
Як церпіць матухна-зямля?
Ці выбачае здзекі дзецям?
Сама ж хварэе спакваля:
То неўраджай, то ліхалецце.
Цунамі, павадкі, дажджы,
Вулканы, ліўні, землятрусы…
Ратуйце, людзі, стан душы –
Каб не стагнаць у горшай скрусе!
У ціхім жаху – ці жыццё?
АЭС: Чарнобыль, Фукусіма…
Але і гэта шчэ не ўсё,
Пакуль гвалтуем свет ранімы.
Ён нас і топіць, і пячэ.
А што наперадзе чакае?
Няўжо не чуеце яшчэ:
Зямля – крычыць! Яна – жывая!
25.03.2011
О, як шчымліва й страсна ў маі
пяе салоўка – адпявае
чыесь каханне! Спеў лунае
й канае рэхам уначы.
А цемра зноў Шапэна грае:
ў кагосьці сёння у гэтым раі
жыццё, як знічка, дагарае –
не захаваць, не зберагчы.
Не наталіцца хмелем шчасця
падчас апошняга прычасця.
Істота прагне ў травы ўпасці,
суняць расою боль і жах.
А сум слязьмі наўколле засціць
і не дае разгулу жарсці,
з якою сэрца рве на часткі
чаромхі водар, бэзу пах.
Здаецца, стаць бы на калені,
як перад Госпадам – агменем –
І на мяжы святла і ценю
шапнуць адчайнае: “ Амін…”
І зберагчы ў душы імгненні
перадсвітальнага тамлення,
і ў іншы свет, як дар бясцэнны,
забраць з сабою на ўспамін.
5.06.2013
– Ну вось, з наванароджаным Вас, тата!
– Ну вось! З нованароджаным Вас, тата!
А як дзіцё назваць, ужо рашылі?
– Хацела жонка Ігарам, я – Філяй.
Сысціся не змаглі. Дык будзе Натай.
Шчаслівым стаць - няшмат і трэба...
Шчаслівым стаць - няшмат і трэба...
Зірні ў сябе - спазнаеш рай:
Згубі свае, ў чым меў патрэбу,
Адчуй галечу і адчай,
Пасля ўзмаліся прагна ў неба...
І раптам...
Згубу адшукай...
"Раздача бяздомных жывёл".
Вы чулі? Чыталі пра гэта?
А добра, каб хтосьці правёў
Раздачу бяздомных паэтаў.
Мо нехта мяне бы абраў,
Аблашчыў, прывёўшы дахаты,
Ў куточку мне коўдру паклаў,
Наліў у кармушку гарбаты.
Я б вершы яму прысвячаў,
Спяваў дыфірамбы ды песні,
Заўжды на парозе страчаў –
І нам не было б разам цесна.
Але – гэта проста бяда –
Паэтаў ніхто не заводзіць.
Сабаку бяруць ці ката,
Паэты ж нічыйныя ходзяць.
20.03.2011
– Тата! Тата! Маці сёння
Два разы мяне пабіла!
Першы раз – калі даў дзённік,
А там двоек – "Божа мілы!"
– А другі?
– Другі дадала –
Гэта ўжо было прыкольна –
Калі ў дзённіку пазнала
Свой уласны дзённік школьны.
Неяк так павялося з даўнішніх часін:
усё тое, што варта авацый,
я імкнуся ў сябе захаваць на ўспамін,
каб было, чым душы наталяцца.
Каб хоць зрэдку паміж пажыццёвых баёў,
разагнаўшы будзённасці цені,
перагледжваць, як скнара, багацце сваё
з патаемным сардэчным трымценнем.
А калі прыйдзе час пакідаць гэты свет,
сумаваць па набытку не буду:
я пакіну сябрам сціплай дзейнасці след –
назбіраныя ў скарбніцу цуды.
29.01.2013
Не хварэйце, сябра! Не хварэйце!
Гэта Вам – і просьба, і наказ!
Цеплынёй душы сваёй сагрэйце
Новы верш, напісаны для нас!
А калі й прычэпіцца хвароба
І збярэцца болем ціскануць,
Дык начхайце рыфмай на мікробы –
І яны Вас болей не крануць!
Бо адчуюць: гэта бессярдэчна –
На паэта гуртам нападаць.
Ён, бы ўрач, уласным словам лечыць,
Захварэе – здарыцца бяда.
11.02.2011
Copyright © 2011
